Ο Περικλής Γιαννόπουλος ο υμνητής της ελληνικής αισθητικής, ο Ελληνολάτρης, ο Ελληνοποιός επαναστάτης έριξε τον σπόρο του στην υπόθεση της ελληνικής Αναγεννήσεως. Ανήκε στους λίγους. Ιδέες του, η επαναστατικότητα και ο ρομαντισμός του, δεν του επέτρεπαν βέβαια να ασχοληθεί με το είδος πολιτικής, το όποιο επεβλήθη στην Ελλάδα μετά την δολοφονία του μεγάλου εθνικού κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια. Δεν ευτύχησε να δει την Ισχυρή και ενωμένη πατρίδα των Βαλκανικών Πολέμων. Ευτύχησε όμως στο ότι δεν είδε τον μετέπειτα εθνικό διχασμό... Ο Γιαννόπουλος είχε διαλέξει μόνος του τον τρόπο και τον χρόνο του θανάτου του, `ήθελε να πεθάνει νέος και ήθελε να πεθάνει ορθός`. Στις 10 Απριλίου του 1910, κάλπασε με ένα άλογο μέσα στα κύματα της θάλασσας του Σκαραμαγκά, ντυμένος στα άσπρα, στεφανωμένος με αγριολούλουδα και έχοντας επάνω του βαρύδια. Στην τσέπη του είχε έναν οβολό για τον Χάροντα: για το πέρασμά του από την Αχερουσία λίμνη στα Ηλύσια Πεδία. Γύρισε το άλογο προς την ακτή και αυτοπυροβολήθη. Την προηγουμένη είχε ταχυδρομήσει σε όλους τους φίλους του ως αποχαιρετιστήριο, μια κάρτα με την παράσταση έφηβου καβαλάρη από την ζωφόρο του Παρθενώνα... Το μήνυμά του πάντα επίκαιρο και ειδικότερα στην εποχή μας όπου η εθνική μας υπόσταση και ταυτότητα απειλείται από την εξέλιξη των διεθνών Οργανισμών, της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και του άκρατου, αψυχολόγητου διεθνισμού. Αλλά και όπου, σε πείσμα κάποιων θεωριών και φιλοσόφων, η εθνική αφύπνιση εμφανίζεται στο προσκήνιο δυναμικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]