[...] Ο Ίγκιτουρ, ήρωας μυθοπλασίας, δεν είναι παρά ένας ηθοποιός που παριστάνει πως ρίχνει τα ζάρια. Και απευθύνεται στη Νοημοσύνη τον αναγνώστη που σκηνοθετεί τα πράγματα μόνη της. Έξω από το χρόνο, από τις περιστάσεις, από την πραγματικότητα. Η ζωή του είναι νεύρωση και πλήξη. Πότε θηλυκό πότε αρσενικό, πότε Σκιά πότε Μεσονύκτιος, πότε εγώ πότε εσύ πότε αυτός, με μια κίνηση περισσότερο σπειροειδή παρά κυκλική κατεβαίνει στη νύχτα του ασυνείδητου, στη νύχτα των λέξεων, πριν από τις λέξεις. Ίχνος μιας απαρχής χωρίς ιστορία, που αισθάνεται την ανάγκη να την ξαναπαίζει σε κάθε ζαριά, απελευθερωμένος από τις συνθήκες και το τυχαίο. Ποιητικό και φιλοσοφικό θέατρο, με πολλαπλά ερωτήματα που αβγατίζουν: τυχαίο και αναγκαιότητα, αντικειμενική και εξωτερική αιτιότητα που μέσω της σκέψης γίνεται υποκειμενική, αντανακλάσεις του εγώ, σχέσεις του εγώ με το χρόνο. Ζαριά ή φύσημα κεριού. Μια απλή κίνηση και η νοητική λειτουργία που προετοιμάζει την εκτέλεση της, είναι ο ορισμός του θεάτρου κατά Μαλλαρμέ. [...] Το 1897, τριάντα χρόνια αργότερα, ένα χρόνο πριν πεθάνει, ο Μαλλαρμέ δημοσιεύει το "Μια ζαριά ποτέ δεν θα καταργήσει το τυχαίο", "τυπογραφικό ποίημα" που αποτελεί την πεμπτουσία της σκέψης του για το τυχαίο. Το ποίημα συνδέεται στενά με τον Ίγκιτουρ, όπου ένα από τα κεφάλαια, που όμως δεν αναπτύχθηκε, ονομάζεται "Μια ζαριά". Αλλά στον Ίγκιτουρ κατάληξη αποτελούσε η αυτοκτονία. Ενώ το ποίημα έχει τίτλο μια φράση καταφατική, αποδεικτική και συγχρόνως ταυτολογική. Στην ερώτηση του Ίγκιτουρ "καθόλου άστρα, κατάργηση του τυχαίου;", το ποίημα μοιάζει να του απαντά με το οπτικό παιχνίδι των γραμμάτων, με την τυπογραφική διάταξη που θυμίζει παρτιτούρα. Από το θαλάσσιο χάος, από το ναυάγιο των γραμμάτων και των λέξεων οδηγούμαστε σε ένα αλφάβητο του γαλαξία και της νύχτας: το Έργο παραπαίει, πλέει. Γραφή κυματιστή αλλά ελεγχόμενη. Η φράση από τη μια διαπιστώνει το τυχαίο των πραγμάτων, από την άλλη αποτελεί ζαριά που χωρίς να το καταργεί το προκαλεί. [...] (από το επίμετρο του βιβλίου)