Όταν η διαδρομή της ψυχικοποίησης, δηλαδή της ψυχικής εργασίας, εμποδίζεται συνήθως εξ αιτίας των ελλειμμάτων σε ορισμένες περιοχές του αναπαραστατικού ιστού, τότε η εκτόνωση μέσω της κινητικότητας ή η εκφόρτιση στο σώμα είναι οι μόνες ανοικτές δίοδοι για την πορεία της διέγερσης. Για τον καθένα από μας, για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι εν δυνάμει ανοικτές και οι τρεις διαδρομές έκφρασης της ψυχοσωματικής ολότητας... Εκείνο, όμως, που μας ενδιαφέρει να μελετήσουμε είναι πότε, σε ποιο βαθμό και κάτω από ποιες συνθήκες ανακόπτεται η διαδρομή προς την ψυχικοποίηση και μένει ανοικτή η διαδρομή προς την συμπεριφορά και τις σωματικές εκδηλώσεις. (Μπόμπος Φ.: Ενότητα "Βασικά στοιχεία ψυχοσωματικής"). Το αίτημα για μια προσωπική-ατομική νοηματοδότηση της ζωής, της αρρώστιας και του θανάτου, που εμπεριέχει την διεργασία του πένθους και την εγγραφή της εμπειρίας στην ιστορία του ατόμου, είναι αίτημα που η ψυχοθεραπευτική διαδικασία οφείλει να είναι σε θέση να αποδεχτεί, να εμπεριέξει και ίσως να διεργαστεί. Αυτές οι σκέψεις δεν σημαίνουν ότι η κατεύθυνση της θεραπείας θα πάρει οπωσδήποτε ένα τέτοιο περιεχόμενο. Περισσότερο υποδηλώνουν την διαθεσιμότητα και ετοιμότητα του θεραπευτή να συνοδεύσει τον άρρωστο στα δικά του μονοπάτια και στις δικές του ανάγκες. (Σακελλάρης Δ.: Ενότητα "Ψυχοογκολογία"). Το άγχος των παιδιών και των εφήβων είναι σημαντικά μικρότερο όταν αυτά έχουν ενημερωθεί άμεσα από τους γονείς τους για την ασθένεια, παρά όταν μαθαίνουν κάποια πράγματα έμμεσα. Στην τελευταία περίπτωση οι έφηβοι υποφέρουν περισσότερο από την έλλειψη άμεσης ενημέρωσης, αντιμέτωποι χωρίς αμφιβολία με το παράδοξο της κατάστασης τους, όπου από τη μια αισθάνονται "μεγάλοι" σχεδόν αυτόνομοι ή διεκδικώντας την αυξανόμενη αυτονομία τους, ενώ από την άλλη οι άλλοι εξακολουθούν να τους μεταχειρίζονται σαν παιδιά. (Consoli S.M..: Ενότητα "Ψυχοογκολογία") [...]