Πώς μπορεί να "βγάζουν γέλιο" ο θάνατος και η καταστροφή; η απανθρωπιά και τα ορθωμένα Τείχη;... Η Παλαιστίνια αρχιτέκτων Σουάντ Αμίρι, καθηγήτρια πανεπιστημίου στα Κατεχόμενα, κάνει λογοτεχνία την καθημερινότητα της χώρας της: σαρκάζοντας, ειρωνευόμενη, μην αφήνοντας απʼ έξω ούτε καν τους δικούς της ανθρώπους. Με μοναδικό της όπλο ένα πληκτρολόγιο (κι ένα τηγάνι τεφλόν...), αντιστέκεται στους Ισραηλινούς στρατιώτες, αψηφά τα σημεία ελέγχου, μιλάει στο κομμένο της τηλέφωνο με τον Πρόεδρο Μπους, καγχάζει, σατιρίζει, πολεμάει την Κατοχή, τη βαρβαρότητα και την τρέλα. Μέσα στη σκόνη, τους πυροβολισμούς και τον παραλογισμό, ψάχνει για μία διέξοδο. Γραφή απλή, χωρίς στολίδια, γυμνή. Ένα βιβλίο που εξηγεί, πληροφορεί, διδάσκει, τέρπει και συγκινεί. Θα ήταν πολύ καλό να ήταν μόνο λογοτεχνία. Δυστυχώς, είναι μαρτυρία.