Είχε νυχτώσει για τα καλά, όταν φτάσαμε στο πλάτωμα. Ευτυχώς είχε φεγγάρι. Σκορπιστήκαμε εδώ κι εκεί, στρώσαμε τις κουβέρτες και ξαπλώσαμε αποκαμωμένοι. Λίγοι είχαν το κουράγιο να φάνε κάτι. Και τα παιδιά, τα περισσότερα νηστικά κούρνιασαν δίπλα στους γονείς τους και μόνο οι μικρομάνες, που βύζαιναν τα μωρά καθισμένες καταγής ξεκούμπωσαν τον κόρφο τους για να τα θηλάσουν, γιατί αυτά ήταν τα μόνα που δεν καταλάβαιναν ότι κάτι φοβερό γινόταν γύρω μας. Αλλωνών τα μάτια σφάλισαν με το που έγειραν το κεφάλι τους στο πρόχειρο προσκέφαλο, ένα ρούχο τυλιγμένο ή το ίδιο τους το χέρι διπλωμένο, άλλοι κοιμήθηκαν ώρες μετά κι άλλοι έμειναν ξάγρυπνοι όλη νύχτα μέσα στις σκέψεις και στους φόβους τους ακούγοντας τους αναστεναγμούς και μερικές φορές τα παραμιλητά αυτών που είχαν βυθιστεί σ` ένα ταραγμένο κι ανήσυχο ύπνο.