Η Έιμι Σινκλέρ είναι μια ανερχόμενη ηθοποιός που ζει στο Λονδίνο του 2017 και διαπιστώνει πως ο άντρας της, Μπεν, εξαφανίστηκε, αφήνοντας όμως πίσω του χρήματα και διαβατήριο. Η κίνησή της να ενημερώσει την αστυνομία θα είναι η αρχή μιας σειράς από ανατρεπτικά και αναπάντεχα γεγονότα που θα φέρουν τη ζωή της άνω κάτω. Ταυτόχρονα, πίσω στο 1987, η εξάχρονη Κιάρα απάγεται από ένα ζευγάρι για να πάρει τη θέση του νεκρού παιδιού τους. Ποια είναι όμως στην πραγματικότητα και γιατί τη διάλεξαν; Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ηρωίδες και πώς συνδέονται οι ιστορίες τους;
Η ζωή της διάσημης ηθοποιού Έιμι Σινκλέρ μετατρέπεται σε χάος από τη στιγμή που δηλώνει την εξαφάνιση του άντρα της στην αστυνομία. Είναι μια γυναίκα μετανιωμένη για τον γάμο της, εκφράζει πολλές σκέψεις για το πώς εξελίχθηκαν και άλλαξαν τα πράγματα στη σχέση της με τον Μπεν, θέλει να ξεφύγει απ΄ όλο αυτό και με τις ανακρίσεις της αστυνομίας διαπιστώνει πως τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που θυμάται και βίωσε! Ο χαρακτήρας της είναι περίπλοκος και σχετικά φλύαρος, μιας και λέει ψέματα, ντρέπεται να μιλήσει για τον εαυτό της, μπερδεύει τη φαντασία με την πραγματικότητα, βιώνει καταστάσεις στις οποίες αντιδρά υποδυόμενη κάποια άλλη από αυτήν που είναι, απότοκο της πορείας της στον κινηματογράφο, ζει γεγονότα που δεν τα θυμάται και παράλληλα βλέπει πως σταδιακά καταστρέφεται και η καριέρα της, επιρρίπτοντας αυτήν την ευθύνη σε μια γυναίκα που της στέλνει απειλητικές κάρτες και κυκλοφορεί και ντύνεται σαν εκείνη! Η ιστορία είναι προσεκτικά κεντημένη, με λεπτομέρειες που παίρνουν τη σωστή θέση τους μόνο στο τέλος αυτού του εφιάλτη, ενώ υπάρχει μια σειρά από απανωτές εκπλήξεις που δε με άφησαν να ησυχάσω ούτε στιγμή!
Η Έιμι πολλές φορές αναφέρει διάφορα «τσιτάτα» γύρω από τις ανθρώπινες και τις οικογενειακές σχέσεις, που άλλοτε δείχνουν πείρα από τη ζωή και άλλοτε πικρή γνώση καταστάσεων που η ίδια δεν άλλαξε ποτέ: «Το να κρύβουμε την αλήθεια από τον εαυτό μας είναι ένα παιχνίδι παρόμοιο με το να την κρύβουμε από τους άλλους, μόνο που έχει ακόμα πιο αυστηρούς κανόνες» (σελ. 98). Τέτοιου είδους προτάσεις είναι διάχυτες στο κείμενο, θέλουν όμως ιδιαίτερη προσοχή, γιατί ίσως να μην είναι και τόσο μεταφορικές τελικά! Υπάρχουν πάντως και πιο γενικές αναφορές, όπως: «Η τεχνολογία εκφυλίζει το ανθρώπινο είδος. Καταβροχθίζει τη συναισθηματική μας ευφυία, φτύνοντας τα υπολείμματα ιδιωτικότητας που δεν μπορεί να καταπιεί» (σελ. 210) ή «Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πάντα τους ήσυχους ανθρώπους, δεν το έκαναν τότε και σίγουρα δεν το κάνουν σήμερα. Ο κόσμος που ζούμε σήμερα είναι πολύ θορυβώδης και οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως πρέπει να φωνάζουν συνέχεια για να ταιριάξουν σ’ αυτόν» (σελ. 330).
Αυτήν την αφθονία συναισθημάτων, υποδείξεων, αναφορών και αποφθεγμάτων τη συγχώρεσα μόνο και μόνο γιατί η πρωταγωνίστρια λατρεύει τα βιβλιοπωλεία: «Πάντα ένιωθα ασφαλής στα βιβλιοπωλεία. Είναι λες και οι ιστορίες μέσα στα βιβλία μπορούν να με διασώσουν από τον εαυτό μου και τον υπόλοιπο κόσμο. Ένα λογοτεχνικό άδυτο, με ράφια γεμάτα με χάρτινα αλεξίπτωτα, που θα σε σώσουν όταν πέσεις» (σελ. 197). Οι αναμνήσεις της Έιμι από τα παιδικά της χρόνια, ο τρόπος με τον οποίο αποδομεί τον γάμο της, ψάχνοντας να βρει πότε άρχισε η κατηφόρα και κυρίως γιατί, ο αγώνας της να βάλει τάξη στο μυαλό της, η προσπάθειά της να επιπλεύσει στον βρώμικο κόσμο της show biz, όπου κάποια άλλη ηθοποιός μπορεί να εκμεταλλευτεί τα πάντα για να την καταστρέψει, είναι θολές ψηφίδες ενός παζλ που θα ξεκαθαρίσει τμηματικά και θα οδηγήσει την πλοκή σε μια εξαιρετική κορύφωση.
Από την άλλη, τριάντα χρόνια πριν, έχουμε με σωστό και ρεαλιστικό τρόπο τις εντυπώσεις, τον φόβο και τις απορίες ενός μικρού κοριτσιού που μεγαλώνει στην Ιρλανδία χωρίς μητέρα και απάγεται από ένα ζευγάρι που ζει στο Έσεξ, κοντά στο Λονδίνο, σε συνθήκες που δεν είναι και οι καλύτερες από άποψη καθαριότητας και συμπεριφοράς. Η Κιάρα αναγκάζεται να βιώσει τραυματικά περιστατικά και να ενστερνιστεί τον χαρακτήρα και την καθημερινότητα ενός άλλου παιδιού, κάτι που θα τη στιγματίσει και θα της στερήσει την παιδική ηλικία πολλά χρόνια νωρίτερα από το φυσιολογικό. Ζει περιστατικά που μόνο σε κείμενα σαν τον «Όλιβερ Τουίστ» βρίσκουμε κι ας ζούμε πλέον στον 20ό (στο μυθιστόρημα) αιώνα, κάποια αρκετά σκληρά κι ίσως να μη χρειάζονταν. Λεξιλόγιο, φράσεις, τρόπος σκέψης και αντίληψης είναι απόλυτα πιστά στο ηλικιακό στάδιο του κοριτσιού.
Το φινάλε ομολογουμένως ήταν εντελώς απρόσμενο και αποκαλύπτει ένα θέμα-ταμπού που ελάχιστοι θα αντέξουν να διαβάσουν, ειδικά από τη στιγμή που περιγράφονται σκηνές δυσβάσταχτες. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν μ’ άρεσε ή όχι, αν ήταν εκβεβιασμένο και σκόπιμο για να προκαλέσει ή αν η συγγραφέας ένιωσε κι η ίδια αμηχανία και μετέφερε το συναίσθημα αυτό στο κείμενό της. Πάντως έμεινα με ανοιχτό το στόμα κι αυτό το προσμετρώ στα θετικά του βιβλίου, μαζί με την αγωνία, την ένταση και τη διαρκή επιθυμία να διαβάσω λίγο ακόμη παρακάτω.
Το «Ξέρω ποια είσαι» είναι άλλο ένα αξιόλογο δείγμα σασπένς και αγωνίας από την Alice Feeney που έδειξε την αρρωστημένη πλευρά του έρωτα μ’ έναν σκληρά ρεαλιστικό τρόπο, απωθώντας με κατά καιρούς να διαβάσω τη συνέχεια. Η ανυπομονησία μου όμως για το τέλος και κυρίως η αγάπη μου προς την Έιμι, που ήθελα επιτέλους να λυτρωθεί, με βοήθησαν να τελειώσω το βιβλίο και να βγω απόλυτα κερδισμένος από μια ιστορία που με έφερε αντιμέτωπο με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ή μάλλον της ανθρώπινης ψυχής που αποζητά με κάθε τρόπο το αντικείμενο του πόθου της!
Πάνος Τουρλής