Μια σειρά από πτώματα άσχημα δολοφονημένα αρχίζουν να εμφανίζονται στην Πόλη των Αγγέλων, σκορπώντας τον τρόμο. Ο ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες Ρόμπερτ Χάντερ, μαζί με τον νέο του συνεργάτη, Κάρλος Γκαρσία, επιδίδεται στο κυνήγι αυτού του ανελέητου και απάνθρωπου Εκτελεστή, όπως τον αποκαλούν οι εφημερίδες. Τι συνδέει τα θύματά του; Γιατί το καθένα έχει δολοφονηθεί με τον πιο φριχτό και απάνθρωπο τρόπο; Τι θέλει να κάνει ο δολοφόνος και πώς σκέφτεται;
Αυτή είναι η δεύτερη υπόθεση που αναλαμβάνει ο Ρόμπερτ Χάντερ, ένας ιδιοφυής και χαρισματικός άνθρωπος, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών. Σε αυτό το βιβλίο μάλιστα γνωρίζουμε άλλο ένα κομμάτι της ζωής του, τον τρόπο με τον οποίο πέθανε η μητέρα του. Από την άλλη, ο συνεργάτης του, Κάρλος Γκαρσία, ήταν ήδη δύο χρόνια ντετέκτιβ όταν επέλεξε να μεταβεί στο Ανθρωποκτονιών. Παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του!
Αυτό λοιπόν το ντουέτο αναλαμβάνει μια πραγματικά δύσκολη υπόθεση, μιας και αρχικά τουλάχιστον δε φαίνεται κάποιος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα θύματα κι επιπλέον ο τρόπος θανάτου είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς, μιας και υφίστανται αβάσταχτα μαρτύρια και πεθαίνουν αργά κι επώδυνα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως η υπόθεση έχει μια κλισέ εξέλιξη (θύματα, έρευνες, ανακρίσεις, ένα ίχνος που, αν το ακολουθήσεις, σταδιακά θα σε φέρει στη λύση του μυστηρίου, ακόμη και ανταλλαγές πληροφοριών με δημοσιογράφους) γιατί στο πρώτο βιβλίο της σειράς, τον «Δολοφόνο με το σημάδι του σταυρού» είχαμε μια στην κυριολεξία απρόσμενη, πολυεπίπεδη δράση. Στον «Εκτελεστή» όμως έχουμε μια βήμα προς βήμα επίλυση, ακολουθούνται δηλαδή όλα τα στερεότυπα στάδια διερεύνησης, φυσικά με την απαραίτητη ανατροπή και με μια σειρά από απροσδόκητα γεγονότα που θα καθυστερήσουν την ταυτότητα του ενόχου. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι μοναδικός ο τρόπος που έχει ο συγγραφέας να σε κάνει κοινωνό της ιστορίας και να σε αναγκάζει να γυρίζεις τις σελίδες σα μανιακός!
Επίσης, έχω σοβαρότατες ενστάσεις ως προς την επιλογή των θανάτων, μιας και τους βρήκα υπερβολικούς και αρκετά «επιδεικτικούς» (ναι, μυθιστόρημα διαβάζουμε και όχι δοκίμιο όμως και πάλι, ειδικά η τρίτη δολοφονία, ήταν τόσο μα τόσο ακραία!). Δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη ανάλυση των πρωταγωνιστών, μέσω των οποίων να φανούν οι δύσκολες συνθήκες εργασίας και έρευνας, καθώς και οι επιπτώσεις του άστατου ωραρίου στην οικογενειακή ζωή, όπως είχαμε στο πρώτο βιβλίο, παρεκτός από τη συμβουλή που ζητάει ο Γκαρσία κάποια στιγμή από τη σύζυγό του. Το μόνο που φαίνεται ξεκάθαρα είναι πως το Λος Άντζελες έχει πάψει προ πολλού να είναι μια πόλη αγγέλων, με τόσους και τέτοιου είδους serial killers που κυκλοφορούν και σκέφτονται ασύλληπτα πράγματα. Ίσως λοιπόν ο ίδιος ο συγγραφέας νιώθει μουδιασμένος από τη φρίκη των εγκλημάτων και σκέφτηκε να υπαναχωρήσει, παραθέτοντας με το αξεπέραστο στυλ του την ιστορία σχεδόν γυμνή από κοινωνιολογικά στοιχεία.
Ο Κρις Κάρτερ, με ειδίκευση σπουδών στην εγκληματική συμπεριφορά και μέλος της ομάδας Εγκληματολογικής Ψυχολογίας της Εισαγγελίας της Πολιτείας του Μίσιγκαν, μετέφερε την εμπειρία του και τις απόψεις του στο μυθιστόρημα, χαρίζοντάς μου μια ανατριχιαστική αληθοφάνεια στις πράξεις και το σκεπτικό του Εκτελεστή (το κίνητρο ήταν ακόμη πιο φριχτό από τις δολοφονίες και μου έδωσε μια νέα διάσταση για ένα κοινωνικό φαινόμενο που όλοι γνωρίζουμε). Οι γνώσεις του συγγραφέα γύρω από την ψυχολογία και την εγκληματολογία είναι κι εδώ εύληπτα παρούσες (μέχρι και γιατί μυρίζει τόσο διαφορετικά η ανθρώπινη σάρκα όταν καίγεται, σε σύγκριση με τα ζώα, έμαθα) και η ατμόσφαιρα γύρω από τις ανακρίσεις, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο στήνει τα πιόνια του στο παιχνίδι, είναι λεπτομέρειες που ζωντανεύουν σωστά την ιστορία. Επιπλέον, σε ένα τόσο φοβιστικό κι ανατριχιαστικό κείμενο χρειάζεται και λίγο χιούμορ, που είναι πάντα καλοδεχούμενο. Για παράδειγμα, όταν ο επικεφαλής της διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών Γουίλιαμ Μπόλτερ συνταξιοδοτείται και τη θέση του παίρνει η Μπάρμπαρα Μπλέικ, απορεί ο Χάντερ: «Δηλαδή μου λες ότι επικεφαλής του Ανθρωποκτονιών θα είναι η αστυνόμος Μπάρμπι;» (σελ. 49).
«Ο Εκτελεστής» είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο, γεμάτο ωμές περιγραφές, ένταση και σασπένς. Οι δύο ντετέκτιβ, Χάντερ και Γκαρσία, αποτελούν ένα καλό δίδυμο και είναι δύο πολύ ιδιαίτερες και ξεχωριστές προσωπικότητες. Ρεαλισμός, κινηματογραφικοί διάλογοι και απανωτές εναλλαγές σκηνών προσφέρουν ταχύτητα και παλμό κατά την ανάγνωση του κειμένου.
Πάνος Τουρλής