Θα ξεκινήσω με μια εξομολόγηση. Αν δεν ήταν Ξανθούλης θα το παράταγα αύτανδρο εν μια νυκτί. Μα φαντάσματα και παραφυσικά φαινόμενα (επισκέψεις από τον άλλο κόσμο, τύψεις που συνεχίζονται και στην άλλη ζωή, φαντάσματα που τιμωρούν, όλα αυτά είναι στοιχεία που προσωπικά δε με γοητεύουν! Παρ’ όλ’ αυτά επαναλαμβάνω ότι είναι ο γνωστός αγαπημένος Ξανθούλης!Τη γραφή του συγγραφέα τη γνώρισα στα μικράτα μου. Μου άρεσαν οι περιγραφές και οι ιστορίες του. Ρώτησα και μια φίλη μου. Τον Ξανθούλη τον χαρακτηρίζει η παράνοια. Κι εδώ έχουμε κορύφωση της παράνοιας. Πάλι δεκαετία του 1950 (κι όπως λέει ο συγγραφέας "Το 1951 το πένθος, το γαμήσι και η φτώχεια αποτελούσαν εθνικό σπορ"). Εδώ τι έχουμε;Οικογένεια μπες-βγες κυριολεκτικά! Μια μάνα που μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι με τον άντρα και τον αδερφό της. Μια γρια υπηρέτρια, αρχόντισσα της κουζίνας, λάτρη των ποιημάτων ημερολογίου, φανατική εχθρός των ποντικιών. Έναν θείο που πάει στον πολεμο και σκοτώνεται αλλά... Μια αδερφή του παντρεύεται στην Πόλη για να γλυτώσει από την οικογένειά της. Τι να πω, Φώσκολος με λογοτεχνικές πινελιές.
Το νιώθεις όμως ότι ολα αυτά δεν είναι πεζά, δεν είναι έτσι για να περνάει η ώρα. Όσο παράλογα κι αν φαίνονται, όσο ουτοπικά ή πέραν του κόσμου τούτου δείχνουν, το βλέπεις ότι υπάρχει λόγος που στα αφηγείται ο συγγραφέας. Είναι οι τύψεις και οι ενοχές; Είναι η αποκατάσταση του δικαίου; Παραλλαγή του νεκρού αδελφού.
Όμορφο το νόημα που αναδύεται πίσω από αυτές τις γραμμές: ό,τι κι αν κάνει μια οικογένεια που θα την καταδικάσει στην κόλαση, πάντα υπάρχουν και αθώοι που δεν πρέπει να την πληρώσουν αλλά να ξεφύγουν από αυτόν τον κύκλο αίματος. Από τα δύσκολα έργα του Ξανθούλη. Ουφ!!!
Πάνος Τουρλής