Γλυκό από... Τσουκνίδες!Η καταξιωμένη ηθοποιός Έφη Παπαθεοδώρου, γνωστή επίσης και για τη λογοτεχνική της πένα, με αυτό το νοσταλγικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα ξετυλίγει το κουβάρι από τις αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων. Όπως η ίδια μας πληροφορεί «Στις Τσουκνίδες, ίσως βρεις περιστατικά παρόμοια μ? αυτά της δικής σου ζωής ή των γονιών σου. Η νοσταλγία των παιδικών χρόνων μας είναι πάντα γλυκιά· τα πάθη και οι χαρές των ανθρώπων κοινά...». Κάπως έτσι γινόμαστε και εμείς οι αναγνώστες θεατές, με αφορμή τις πολυκαιρισμένες οικογενειακές φωτογραφίες, της πολύπαθης ζωής στην Αθήνα του μεσοπολέμου και των μεταπολεμικών χρόνων στην ελληνική ύπαιθρο. «Πώς να περιγράψεις τις μυρωδιές που σου ΄ρχονται στο νου, καθώς βλέπεις τη σέπια της παλιάς φωτογραφίας! Κι ορμάνε χώροι και τόποι κι εποχές επάνω σου κι είσαι τόσο ευτυχισμένος για λίγα δευτερόλεπτα, φεύγεις κάπου αλλού, αλλά με τα χρόνια έχεις ξεχάσει πού...» γράφει η συγγραφέας. Μέσα από το βιβλίο της Έφης Παπαθεοδώρου οσμές, εικόνες, θύμησες και ψήγματα μνήμης παιδικής επανέρχονται τότε φευγαλέα σαν παλιοί γνώριμοι, πάντα καλοδεχούμενοι αλλά βιαστικοί... Διαβάζοντας το «Πώς γλυκαίνουν οι τσουκνίδες» διαπιστώνει κανείς πως ένα χαώδες συνονθύλευμα, ένα κράμα αναμνήσεων, ιστοριών, ανθρώπων και καταστάσεων είναι ο καθένας μας. Δύσκολο να ξεμπλέξει κανείς τον μίτο του οικογενειακού του κουβαριού, δύσκολο να τον κόψει σαν να ?ταν γόρδιος δεσμός. Οι πάντες έχουν ρίζες, κι ας μην τις αναγνωρίζουν όλοι, κι ας θέλουν ορισμένοι να αποκοπούν βίαια απ? αυτές. Άνθρωπος δίχως μνήμη, τόπος στερημένος ιστορίας, δεν πάει πουθενά, δεν αναζητά τίποτα, αρκείτε στο εφήμερο, αγνοεί ή απαξιώνει το αιώνιο. Η συγγραφέας καταφέρνει να γλυκάνει ακόμα και τις τσουκνίδες του ελληνικού εμφυλίου με αυτό το γλυκό οικογενειακό μυθιστόρημα.
Αλέξανδρος Κεφαλάς, λογοτέχνης