«Δεν ξεκίνησα να τρέχω επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω δρομέας. Οπως δεν έγινα μυθιστοριογράφος επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω μυθιστοριογράφος. Μια μέρα, έτσι στο άσχετο, μου ήρθε να γράψω ένα μυθιστόρημα. Και μια μέρα, έτσι στο άσχετο, άρχισα να τρέχω - επειδή απλώς το ήθελα».
Το 1982, αφού πούλησε το τζαζ μπαρ του για ν' αφοσιωθεί στο γράψιμο, ο Χαρούκι Μουρακάμι αποφάσισε ν' αρχίσει να τρέχει για να κρατιέται σε φόρμα και να έχει την αντοχή να γράφει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ενα χρόνο αργότερα ολοκλήρωσε μόνος του τη διαδρομή από την Αθήνα στο Μαραθώνα και τώρα, ύστερα από δεκάδες παρόμοιες κούρσες, εκτός από τα τρίαθλα και μια πληθώρα βιβλίων, αναλογίζεται την επίδραση που είχε αυτό το άθλημα στη ζωή του και ακόμα περισσότερο στο γράψιμο του.
Μέσα από κοπιαστικά προγράμματα προπόνησης και διαδρομές, αυτές οι αποκαλυπτικές αναμνήσεις καλύπτουν την τετράμηνη προετοιμασία του για τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης του 2005, και περιγράφουν τοποθεσίες από τους Τζίνγκου κήπους στο Τόκυο, όπου κάποτε μοιράστηκε τη διαδρομή μ' έναν Ολυμπιονίκη, μέχρι τον ποταμό Τσαρλς στη Βοστώνη, ανάμεσα σε νέες γυναίκες, που τον άφηναν πίσω τους.
Μέσ' απ' τον θαυμαστό φακό ενός αθλήματος αναδύεται ένα κέρας αφθονίας από αναμνήσεις κι εμπνεύσεις: η καταλυτική στιγμή όπου αποφάσισε να γίνει συγγραφέας, οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι αλλά και οι απογοητεύσεις του, το πάθος του για τους δίσκους βινυλίου, και, μετά τα πενήντα, η αναπόφευκτη φθορά της ηλικίας, το αγαπημένο του μοτίβο της «απώλειας» και η επώδυνη σοφία της ωριμότητας.
Απο την πλευρά μου, δεν θα υποστηρίξω ότι ξεκίνησα ξανά το τρέξιμο επειδή διάβασα το νέο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο» (εκδ. Ωκεανίδα). Ηταν όμως ένας από τους λόγους που με ώθησαν στο να ξαναπάρω τους δρόμους. Το νέο βιβλίο έχει ημερολογιακό χαρακτήρα και είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στο τρέξιμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούν να το διαβάσουν μόνο δρομείς. Μέσα από το βιβλίο και το πάθος του για το τρέξιμο αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του Μουρακάμι, οι αδυναμίες του και ο τρόπος σκέψης του. Αναλύει τα κοινά συναισθήματα που βιώνουν οι δρομείς και τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, χωρίς όμως να γίνεται βαρετός στον αναγνώστη.
Αν μη τι άλλο, τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που διήνυσε μόνος τους τα 42 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Αθήνα από το Μαραθώνα μόνο και μόνο για να γράψει ένα άρθρο και συμμετείχε στον υπερμαραθώνιο των 100 χιλιομέτρων στην Ιαπωνία είναι άκρως ενδιαφέροντα. Το πιο ενδιαφέρον όμως, κατ? εμέ, είναι το πώς συνδέει το γράψιμο με το τρέξιμο - τόσο στο βιβλίο όσο και στην πραγματική του ζωή. Το πώς στη ζωή του συγγραφέα το ένα έχει γίνει απαραίτητη προϋπόθεση για το άλλο.
Λένα Βλασταρά
αναδημοσίευση από: metropolispress.gr