Προσοχή, μπορεί να περιέχει SPOILERS (για να μη χάσετε το χρόνο σας άδικα)
Χριστέ μου τι διάβασα πάλι....Ποτέ δεν περίμενα να διαβάσω κάτι τόσο άτεχνο και κακογραμμένο. Έχουμε μια ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά (ερωτικό τρίγωνο, σαν κακέκτυπο της ταινίας Καμπαρέ, τουλάχιστον εκεί τραγουδούσε η Μινέλι και ξεχνιόσουν) και δυστυχώς η γραφή δε βοηθάει καθόλου να συμπαθήσεις τους ήρωες, πόσο μάλλον να τους κατανοήσεις. Ο Πέτρος ζει στο νησί (το οποίο ποτέ δεν κατονομάζεται αλλά τα μέρη του, οι παραλίες του, τα σοκάκια του κατονομάζονται, τι να πω) και τα έχει με την Εύη. Γνωρίζει τον Νίκο, γιο αστυνομικού που μετατίθεται στο νησί κι ερωτεύονται. Η Εύη τα ρίχνει στον Νίκο που γουστάρει αλλά παλεύει ανάμεσα σε αυτό και στα συναισθήματά του για τον Πέτρο. Ο Πέτρος και η Εύη χωρίζουν φιλικά κι η Εύη ρίχνεται στον Νίκο ο οποίος με το προσχημα να μην τσακωθεί με τον κολλητό του για το πρώην κορίτσι του επιμένει να μην το πουν πουθενά. Κι έρχεται η ώρα της εξαήμερης (της ποιας;) για Κρήτη όπου ο Πέτρος κι ο Νίκος επιτέλους το κάνουν (μπαρδόν, εκφράζουν τα ειλικρινή συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον). Ο Νίκος δεν ξέρει ποια να διαλέξει από την Κική και την Κοκό, ο Πέτρος ως γνήσιος εγωιστής άντρας δεν μπαίνει, δεν βουτά σε αυτήν τη σχέση και στο τέλος τα θυσιάζει όλα για την πολιτική του καριέρα. Η Εύη γίνεται ηθοποιός κι ο Νίκος σκηνοθέτης. Συνεργάζονται κι όταν ο Νίκος της αποκαλύπτει την αλήθεια για την ομοφυλοφιλία του η Εύη τον ζητά σε γάμο κι ο Νίκος δέχεται γαιτί την αγαπά. Κι όλα τελειώνουν τραγικά όταν ο Νίκος σκοτώνεται κατά τη διάρκεια γυρίσματος κι ο Πέτρος κλαίει πάνω από τον τάφο του (παντρεμένος με δυο παιδιά πλέον). Μόνο η τελευταία σκηνή άξιζε με τα δάκρυα του Πέτρου πάνω από τον τάφο του Νίκου αλλά τι να το κάνεις όταν πέρασες έναν τέτοιο Γολγοθά. Διάλογοι ρηχοί, γλυκανάλατοι και καθόλου σημερινοί (το νιώθεις ότι δεν μιλάνε έτσι οι μανάδες στα παιδιά τους ή οι κολλητοί μεταξύ τους σήμερα). Όλες οι συζητήσεις σχεδόν γίνονται πριν και κατά τη διάρκεια του φαγητού (έλεος, δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν οι οικογένειες; δεν μιλάνε ποτέ άλλοτε; στο πρωινό, στην τηλεόραση, σε μια βόλτα έστω;). }
Η ροή της αφήγησης ενιαία, χωρίς ανατροπές, χωρίς πισωγυρίσματα, μια άχαρη ευθεία και μάλιστα με έναν εκβιασμένο τρόπο κακοτυχίας: η Εύη δεν ήξερε τότε ότι αυτή η υπέροχη νύχτα θα ήταν η μοναδική της ζωής της, ο Πέτρος σύντομα θα μάθαινε πόσο θα τον απογοήτευε η καριέρα που διάλεξε κλπ. Πολύ άσχημο αυτό να παρεμβαίνει ο συγγραφέας τόσο συχνά και τόσο προκλητικά του στυλ εγώ ξέρω την ιστορία και δε σας τη λέω. Και ειλικρινά πολύ κακό για το τίποτα, να το τρενάρουμε σαν στόρι τουλάχιστον για 10 χρόνια; Γιατί; Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που πνίγουν συναισθήματα και πισωγυρίζουν στα λάθη τους αλλά ακολουθούν μια πεπατημένη μα στραβή μα καλή, την ακολουθούν. Εδώ ούτε ο Γιάγκος με τη Βίρνα στη Λάμψη τόσο πισωγύρισμα, ο Πέτρος παρατά τον Νίκο (δεν είναι σωστό), του λείπει, επιστρέφει για ένα βράδυ (δεν πρέπει) και ξανά τα ίδια, ώσπου ο Νίκος του τα χώνει. Και; Τόσα συναισθήματα, τόσες σκέψεις ξαφνικά εκφράζονται σε έναν χειμαρρώδη μονόλογο (τουλάχιστον 2-3 φορές μες στο βιβλίο) και τέλος. Ούτε μια σταγόνα εδώ ή μια σταγόνα εκεί, μια συζήτηση παραπέρα, τίποτα: αφηγούμαστε, περιγράφουμε και ξαφνικά αρχίζει το μπλαμπλα. Για να μην αναφέρω τις θεωρίες της συγγραφέως για την ομοφυλοφιλία που εντάξει κατά ένα ποσοστό αγγίζουν την αλήθεια αλλά είναι τόσο χειμαρρώδεις και σε λάθος σημείο (ίσως και λάθος διατυπωμένες) μες στην πλοκή που δεν μπόρεσα να τις πάρω σοβαρά. Έχουμε δυο παιδιά κι έναν κύκλο δραστηριοτήτων και χόμπι σε μια συγκεκριμένη κοινωνία και στα χειμαρρώδη λόγια του Νίκου πετιέται και η Εκκλησία κι αν αποδέχεται τους ομοφυλόφιλους και γιατί. Τελείως άκυρα πράγματα. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν ήταν αλλιώς γραμμένο, αλλιώς διατυπωμένο, τελείως διαφορετικό, ίσως και να συνέπασχα με τους ήρωες του βιβλίου και να ένιωθα το αδιέξοδό τους. Είναι τέτοιο το ύφος και η γραφή όμως που με απώθησαν.
Πάνος Τουρλής