Πριν από χρόνια είχα διαβάσει τον Κώδικα νταβίντσι και τους Πεφωτισμένους. Ειλικρινά προσκύνησα και κάπου ψιλο-παρασύρθηκα από όλη τη θύελλα περί συνομοσιών, Βατικανού, κωδίκων και κωδικών κλπ. Διάβασα και τον Αρκτικό Κύκλο με κάπως χλιαρές αναμνήσεις. Τώρα διάβασα αυτό.
Ή έχω ωριμάσει ως αναγνώστης ή δεν το αντιμετώπισα σωστά. Μάλλον το πρώτο. Έχοντας διαβάσει καλά θριλεράκια (Φόλσομ, Φόλετ, ακόμη και Μπαλντάτσι) το Ψηφιακό οχυρό απλώς με έκανε να χαμογελάσω. Αν εξαιρέσεις το κυνηγητό στη Σεβίλη οπότε και γνώρισα αυτήν την πανέμορφη ισπανική πόλη (θα παραλείψω δηκτικά σχόλια για το κυνήγι του καλού και του κακού που μου θύμισε κινηματογραφικές ταινίες του Σίγκαλ) και τις τελευταίες αγωνιώδεις ανατρεπτικές σελίδες που κάπως σώζουν όλο αυτό το περίβλημα, κατά τα άλλα δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.
Όλα αφορούν την απόλυτη βάση δεδομένων που κρατά κρυφή μια σημαντική μυστική οργάνωση των ΗΠΑ, στην οποία αποθηκεύονται πολύτιμα δεδομένα (πυρηνικοί κωδικοί, ονόματα προστασίας μαρτύρων, αληθινά ονόματα κατασκόπων κλπ.) και η οποία καταφέρνει να διασπάσει κάθε κωδικοποιημένο μήνυμα, προλαβαίνοντας έτσι τρομοκρατικές ενέργειες κλπ, φυσικά κρυφά από την κοινή γνώμη, η οποία αντιτίθεται στην απρόσκοπτη πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα καθενός. Τι γίνεται λοιπόν όταν ένας Ιάπωνας, απογοητευμένος από την ανθρωπότητα (θύμα κι ο ίδιος παραμόρφωσης από τη βόμβα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι) αποφασίζει να καταστρέψει αυτήν τη βάση; Το χάος. Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός; Ποια τα κίνητρα και πιοες οι πραγματικές σκέψεις των πρωταγωνιστών; Τι κρύβεται πίσω από κάθε αλήθεια;
Καλά στοιχεία σασπένς αλλά πολλή κωδικολογία, πολλή υπολογιστική ορολογία, κακοτοποθετημένη αλληλουχία εικόνων (εξίοφθαλμη προσπάθεια για δημιουργία τεχνητού σασπένς). Από την άλλη, αυτό το κολπάκι με τον Ντακότα και τον Τακάντο το κατάλαβα από την πρώτη σελίδα ότι επρόκειτο περί αναγραμματισμού. Και δυστυχώς όλη αυτή η πλοκή δε με βοήθησε να συγκινηθώ στον όντως αξιόλογο και ανθρωπιστικό επίλογο, όπου σε δυο γραμμές κάποια πρόσωπα τοποθετούνται σε ανθρώπινα βάθρα και καταρρακώνονται. Δε μου κάνει εντύπωση που ο Νταν Μπράουν δεν έβγαλε κάτι άλλο αξιόλογο. Χίλιες φορές Ιλουμινάτι και Κώδικας νταΒίντσι, τα οποία επίσης φοβάμαι να ξαναδιαβάσω τώρα ακριβώς για να μη χαλάσω την ομορφη ανάμνηση που έχω.
Πάνος Τουρλής