Φόνοι στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

του Veronique Roy

Καλογραμμένο και καλοστημένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Πρωτότυπο φόντο: το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (ομολογώ ότι ένας χάρτης θα διευκόλυνε κατά πολύ). Πρωτότυπο σχετικά θέμα: η επιστήμη εναντίον του Θεού. Όντως χωρίς να φλυαρεί όπως τα βιβλία του Νταν Μπράουν μας κοινοποιεί τις θεωρίες του Δαρβίνου και τις κινήσεις ανθρώπων που αντιτίθεντο ή υπερασπίζονταν αυτήν τη θεωρία, τις επίσημες κινήσεις της Εκκλησίας που έβλεπε την ύπαρξη του Θεού να αμφισβητείται, καθώς επίσης και τα προϊστορικά ευρήματα που επιβεβαιώνουν τις απόψεις του Δαρβίνου (βλ. Σινάνθρωπος ή Άνθρωπος του Πεκίνου).

Αλήθεια δεν ήξερα ότι το βιβλίο του Δαρβίνου στην πρώτη του έκδοση δεν αναφερόταν καν στον Θεό αλλά αναγκάστηκε σχεδόν αμέσως να το αποσύρει, προχωρώντας σε δεύτερη έκδοση, όπου γράφει και μια παράγραφο συμπαθειας προς τη θεϊκή δημιουργία. Καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, ομολογώ ότι δεν το άφηνα από τα χέρια μου αλά όχι από αγωνία, από απορία πού θα το πάει και πώς θα παρουσιάσει τον δολοφόνο και θα εξηγήσει τις δολοφονίες. Κάθε μέρα κι ένας φόνος, κάθε θύμα παρουσιάζεται μπροστά στους αστυνομικούς και τους ήρωες του βιβλίου δολοφονημένο και με έναν διαφορετικό τρόπο. Οι τρόποι λοιπόν δολοφονίας και οι προσωπικότητές τους παίζουν μεγάλο ρόλο στην αιτία θανάτου τους. Σε γενικές γραμμές καλά δομημένο και ζωντανό. Πάμε στην γκρίνια τώρα; :)Χωρίς να γνωρίζω την ψυχολογία των Γάλλων αλλά έχοντας ακούσει αρκετά για την ιδιοσυγκρασία τους, βλέπω στο βιβλίο ότι δεν τα πάνε καλά με τον Αμερικανό επιστήμονα που έρχεται στο Παρίσι δεχόμενος την πρόσκληση του καθηγητή του.

Μάλιστα η συγγραφέας δε χάνει στιγμή να μην καυτηριάσει τη γραφειοκρατία των Γάλλων και τον τρόπο που κινούνται και σκέφτονται, ειδικά σε περιπτώσεις άμεσες κι επείγουσες, π. χ. η ανθρωποκτονία. Αυτό ήταν λίγο μονομερές και κάπου διασκεδαστικό. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας μεγάλος επιστήμονας όπως ο Όσμοντ δεν γνωρίζει γαλλικά και καταφεύγει συνέχεια σε φραστικά λάθη. Μήπως θέλει να τον μειώσει; Επίσης ως προς την ελληνική μετάφραση υπάρχουν αρκετά τυπογραφικά λάθη (αυτή η γενική \"της αλήθειάς της\" μου πέταξε τον φακό επαφής στο γειτονικό οικόπεδο κι ακόμη τον ψάχνω) (άσε που βλέπω συνέχεια μετά το ερωτηματικό να ακολουθεί τελεία, μα για όνομα, το ερωτηματικό είναι σημείο στίξης, δε χρειάζεται κάτι άλλο δίπλα του, ξέρουμε ότι η πρόταση τελειώνει με χροιά ερώτησης, thats it) και φαντάζομαι το επίθετο Γκοντοφσκί είναι έμπνευση της μεταφράστριας, μιας και στο ξένο έντυπο κείμενο δεν υπάρχουν τόνοι (εκτός κι αν γνωρίζει κάτι άλλο) (για μένα τα ξένα ονόματα πρέπει να μένουν ως έχουν και να μην αποδίδονται με τη γαλλική προφορά, άρα Γκοντόφσκι). Επίσης δε μου άρεσαν τα προσωπικά σχόλια της συγγραφέως κατά τη ροή του κειμένου (μας έλεγε πού να εστιάσουμε, εντόπιζε τα λάθη των ηρώων της κι έλεγε ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο κλπ.). Δεν είναι σωστό, αφηγείσαι μια ιστορία, μην παρεμβαίνεις.

Τέλος έχω μια μεγάλη ένσταση (προσοχή SPOILER): για μένα είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο δολοφόνος αρκετά νωρίς, γιατί σε ένα κεφάλαιο ο δολοφόνος παροτρύνει μια κοπέλα να κάνει μια κίνηση που θα αποβεί μοιραία και θα προκαλέσει έναν θάνατο. Δεν το πρόσεξε κανείς άλλος αυτό άραγε; Από το πουθενά, έρχομαι σε μια κοπέλα και την \"διατάζω\" να κάνει κάτι ενώ ξέρω ότι εκέι που θα πάει δε θα ελέγξει τα στοιχειώδη, δε θα βρει το θύμα που παγίδευσα κι έτσι θα το σκοτώσει αυτή. Μα δεν είναι οφθαλμοφανές; Αυτό μου έκανε εντύπωση. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βιβλίο είναι καλογραμμένο κι ενδιαφέρον, με ανατρεπτική πλοκή (τον καημένο τον παπά, μέχρι κι εγώ τον ενοχοποίησα κι αμφέβαλλα για λίγο)!

Πάνος Τουρλής