Η Ειρήνη και η Ναταλία είναι κολλητές φίλες. Τι σχέση έχουν όμως με τη γνωριμία τους οι λίστες που αρέσει στην Ειρήνη να φτιάχνει για τα πάντα; Τι ρόλο θα παίξει στις ζωές τους ο γοητευτικός και περιζήτητος Νικόλας; Πόσο δύσκολο αλλά και σημαντικό είναι να κρατήσεις μια φιλία;
Με χιούμορ και ειλικρίνεια, η Ειρήνη αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία με την αδερφική της φίλη. Είναι ένα φυσιολογικό παιδί της ηλικίας της, αγαπάει τα Σαββατοκύριακα και μισεί τις Δευτέρες, όπου πηγαίνει σχεδόν αδιάβαστη στο σχολείο, έχει όνειρα, σχέδια και αισθήματα. Η αμηχανία της να ξεκινήσει την ιστορία και τα διαρκή πρωθύστερα μέχρι να καταλήξει από ποιο σημείο είναι καλύτερα να ξετυλίξει τον μίτο τα βρήκα πολύ διασκεδαστικά και δε χάθηκα καθόλου στις αναμνήσεις του κοριτσιού που με έφερναν μπρος και πίσω στη ζωή της. Ένιωσα σα να είχα ένα αληθινό παιδί, με σάρκα και οστά, που θέλει να εξομολογηθεί και ν’ αφηγηθεί κάτι αλλά δε βρίσκει τον τρόπο. Ταυτόχρονα, μέσα από αυτήν την τεχνική, η καθαυτή ιστορία προχωράει και μάλιστα με ανατροπές και εκπλήξεις!
Η Ιωάννα Μπαμπέτα μπαίνει στη θέση της Ειρήνης και γράφει μια ιστορία ρεαλιστική και ενδιαφέρουσα για μια φιλία που χαλάει και πρέπει ν’ αγωνιστείς για να ξαναστεριώσει. Ο Νικόλας, το ατύχημα της Ναταλίας, οι λίστες της, είναι πράγματα που μαζεύονται μέσα της και της δημιουργούν ανασφάλειες, φόβο και ζήλια, με αποτέλεσμα να προβαίνει σε μια σειρά από λάθη για τα οποία θα δυσκολευτεί να επανορθώσει. Η ιστορία είναι συγκινητική και θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε παιδί της ηλικίας της αφηγήτριας. Ο δεσμός των δύο κοριτσιών, τα ενδιαφέροντά τους, κάποιες ανατροπές συγκροτούν ένα μεστό κείμενο, με ηθικά διδάγματα που κρύβονται διακριτικά ανάμεσα στις γραμμές. Η συγγραφέας διαλέγει επίσης κατά τόπους ενδιαφέρουσες μεταφορές: «Στην αρχή [οι λέξεις] μπουρδουκλώνονταν κι έπεφταν η μια πάνω στην άλλη, όμως στη συνέχεια σαν τρενάκι ένωναν εμένα και τη φίλη μου. Κι ήταν ένα μακρύ τρένο. Πολύ μακρύ. Το τελευταίο βαγόνι ήταν η λέξη Συγνώμη» (σελ. 97).
Η εικονογράφηση είναι εξαίρετη, ασπρόμαυρη, λεπτομερής και με σωστές προοπτικές και διαστάσεις. Η έλλειψη χρωμάτων αφήνει τις γραμμές να δημιουργήσουν υπέροχες φωτοσκιάσεις και μελετημένες λεπτομέρειες. Μου άρεσε πολύ που το κάθε κεφάλαιο ξεκινούσε με ένα ρητό, ένα απόφθεγμα ή μια φράση κάποιου διάσημου συγγραφέα, φιλοσόφου κλπ., του οποίου το πρόσωπο αποτυπωνόταν με πιστότητα και αληθοφάνεια και μάλιστα όχι σκέτο αλλά με ένα ενδιαφέρον και ταιριαστό φόντο (π. χ. τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο η Ράνια Βαρβάκη τον απεικόνισε ν’ ατενίζει τον Βεζούβιο τη στιγμή της περίφημης έκρηξής του του 79 μ. Χ. όπου και πέθανε, δεν το ήξερα, το έψαξα, με παρακίνησε η λεπτομέρεια του σχεδίου, για να μην αναφερθώ στη Μάγια Αγγέλου, της οποίας τη συναρπαστική ζωή ένα ταπεινό πενάκι με ώθησε να διαβάσω). Ολοσέλιδες και μικρότερες εικόνες ζωντανεύουν το σύμπαν των δύο κοριτσιών και χάζευα με τις ώρες τις γλαφυρές απεικονίσεις, την πλαστικότητα των σωμάτων, την ποικιλία στο φόντο και στα πρόσωπα… Προσέξτε την κατασκήνωση της σελίδας 38, τις πρόβες της σελίδας 46, το βλέμμα του εφηβικού έρωτα στη σελίδα 56 και τις φανταστικές σκιάσεις της σελίδας 86.
«Φίλες χωρίς αρχή και τέλος» λοιπόν, γιατί η φιλία είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά της ζωής μας και πρέπει να τη διαφυλάξουμε πάση θυσία όχι από εγωισμό αλλά από αγάπη. Θέλει αυτογνωσία, κατανόηση, ειλικρίνεια, υποχωρήσεις, σεβασμό και αν έχει την τύχη να γίνει θέμα ενός βιβλίου που έγραψε η ταλαντούχα Ιωάννα Μπαμπέτα τότε ακόμη καλύτερα! Μια συγκινητική, αληθινή και διδακτική ιστορία για παιδιά από 9 ετών και πάνω.
Πάνος Τουρλής