Ένας άντρας με ασκητική μορφή αποκαλύπτει στον αστυνόμο Βαρσάμη πως προοιωνίζεται τον θάνατό του αλλά δε γίνεται πιστευτός. Πολύ σύντομα όμως εντοπίζουν το πτώμα του με τον τρόπο που το προέβλεψε ενώ στη συνέχεια έχουμε κι άλλες δολοφονίες! Ποιος επιλέγει τα θύματα και γιατί; Τι κοινό στοιχείο έχουν; Γιατί καίει τα πτώματα και υπογραμμίζει αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη; Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να οδηγήσουν κάποιον η θρησκοληψία και ο φανατισμός;
Η Έλσα Γληνού, διακεκριμένη ψυχολόγος που συνεργάζεται με την αστυνομία για διαλεύκανση εγκλημάτων συνθέτοντας το ψυχολογικό προφίλ των δραστών και ο μεσήλικας αστυνόμος Βαρσάμης, προϊστάμενος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σειρά φόνων που ακολουθούν το ίδιο τελετουργικό και έχουν τις ρίζες τους στις προσταγές της Βίβλου. Η νέα αυτή υπόθεση οδηγεί την ψυχολόγο και τον αστυνόμο στα μονοπάτια της βαθιάς χριστιανικής πίστης, σε μοναστήρια κι εκκλησίες, και διαπιστώνουν με τρόμο πως ο άνθρωπος μπορεί να φανατιστεί σε τέτοιο βαθμό που ν’ αρχίσει να αφαιρεί ζωές.
Στο νέο μυθιστόρημα της Ελευθερίας Μεταξά, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της, υπάρχουν ανατροπές, εκπλήξεις, αγώνας ενάντια στον χρόνο, μόνο που αυτήν τη φορά η παρουσίαση των υπόπτων συγκροτεί ένα σκοτεινό παρελθόν κυρίως μέσα από τις μακροσκελείς αλλά ενδιαφέρουσες εξιστορήσεις τους. Βήμα προς βήμα ο Βαρσάμης και η Γληνού βρίσκουν τον επόμενο κρίκο που χρειάζεται για την επίλυση του μυστηρίου και με γέμισαν αγωνία ως προς την ταυτότητα του ενόχου και σκέψεις ως προς το πόσο παράλογο είναι να επιτρέπει κάποιος να πειστεί πως επιτελεί έργο Θεού. Όταν μάλιστα κατάλαβα πως στο στόχαστρο μπαίνει και η ίδια η ψυχολόγος λόγω του δικού της παρελθόντος, γύριζα τις σελίδες πυρετωδώς. Έχουμε και πάλι ηθελημένα στρεβλωμένο φωτισμό της υπόθεσης, όχι για να ξεγελαστεί ο αναγνώστης αλλά για να δοθεί μεγαλύτερη ένταση στο τέλος του μυστηρίου, μάλιστα ήταν τόσο καλά δοσμένο που δεν πίστεψα στην αρχική λύση, μιας και περίσσευαν αρκετές σελίδες μέχρι το τέλος μεν, πολύ εύκολα και βατά παρουσιάστηκαν τα γεγονότα δε. Και όντως, η συγγραφέας έκανε μια μεγάλη ανατροπή και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους όπως έπρεπε, σωστά και υπολογισμένα!
«Το χέρι του Θεού» είναι ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα με ενδιαφέρον κεντρικό θέμα, που σπάνια έχω συναντήσει σε σύγχρονα, αστυνομικά και μη, ελληνικά μυθιστορήματα κι ενδιαφέρουσες σκέψεις γύρω από τον θρησκευτικό φανατισμό, την υποκειμενική απόδοση δικαιοσύνης και για την εκδίκηση που μπορεί να ζητήσει κάποιος, «επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου επί ματαίω».
Πάνος Τουρλής