Τι θα συμβεί όταν ένας τεχνίτης που κατασκευάζει ένα μεταλλικό στρατιωτάκι φτιάξει μια χάρτινη καρδιά, σκισμένη από βιβλίο; Γιατί το στρατιωτάκι δε φωνάζει «Είσαι ο στρατηγός μου. Δώσε εντολή. Ξεκινάμε αποστολή» αλλά «Θέλω να γίνω βιβλίο»; Πού θα καταλήξει το στρατιωτάκι και πώς νιώθει για τα όνειρά του; Ποια είναι η μυστηριώδης μπαλαρίνα που ξεπηδάει από ένα βιβλίο και του αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό;
Ο Γιώργος Μπουμπούσης είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για την αγάπη που βάζει στα βιβλία του και για τα κομμάτια της ευαίσθητης καρδιάς του που μοιράζει αφειδώς σε αυτά. Ήρθε η στιγμή όμως που έγραψε ένα τρυφερό, συγκινητικό παραμύθι που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί κι από τους γονείς, καταθέτοντας τώρα σπαράγματα ψυχής που σπάνια βρίσκει κανείς σε συγγραφείς. Το «Βιβλιοστρατιωτάκι» είναι οι περιπέτειες ενός παιχνιδιού που το απορρίπτει το αφεντικό του κατασκευαστή του κι έτσι αλλάζει συνέχεια χέρια ως το απρόβλεπτο τέλος του βιβλίου. Η συναρπαστική αφήγηση, οι πολλές και διαφορετικές σκηνές δράσης και οι παραστατικοί διάλογοι είναι αρμονικά δεμένα με μια γλυκύτητα, μια δύναμη ψυχής, ένα απαράμιλλο θάρρος που δεν έχω βρει ως τώρα σε άλλο «χάρτινο» πρωταγωνιστή. Η ιστορία με παρέσυρε και με ταξίδεψε από το εργοστάσιο παιχνιδιών σε μια αυλή, από κει στα χέρια ενός αστέγου, με τελικό προορισμό μια βιβλιοθήκη! Προσπάθησα ανεπιτυχώς να μην επηρεαστώ από το αγαπημένο μου περιβάλλον στο οποίο καταλήγει το παραμύθι, γιατί η συγγραφική δεξιότητα του Γιώργου Μπουμπούση είναι ικανή να σαγηνέψει τον αναγνώστη και να του χαρίσει αξέχαστα στιγμιότυπα, οπότε παραδόθηκα αμαχητί και άνευ όρων στον έρωτα του στρατιώτη για την μπαλαρίνα, τους οποίους συνδέει κάτι ασύλληπτα τραγικό.
Ο βασικός πυρήνας της ιστορίας θα θυμίσει σε πολλούς τον «Μολυβένιο στρατιώτη» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, στον οποίο είναι άλλωστε και αφιερωμένο το βιβλίο, εδώ όμως το «Βιβλιοστρατιωτάκι» χαράζει τα δικά του μονοπάτια ηρωισμού, αγάπης, γενναιότητας και πίστης στο όνειρο. Είχα αγωνία να δω πού και πώς θα τελειώσει η περιπέτειά του, κατάλαβα πολλά απ’ όσα κρύβονται πίσω από τις γραμμές (αυστηρός εργοδότης που δε διστάζει ν’ απολύσει, ζητιάνος χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι του, ακόμη και η έμφαση που δίνεται σε παιχνίδια πολέμου, κάτι στο οποίο αντιτίθεται σθεναρά η ιδέα του «Βιβλιοστρατιώτη» που ζητάει βιβλία κλπ.) και στο τέλος δάκρυσα με το αναπάντεχο τέλος. Η φράση: «Άξιζε κι ο τελευταίος χτύπος της για τα βιβλία που αγαπώ» είναι ένα διαχρονικό και πανανθρώπινο μήνυμα που όλοι οι αναγνώστες οφείλουν να ενστερνιστούν.
Η εικονογράφηση της κυρίας Πέγκυς Φούρκα ζωντανεύει εξαιρετικά κάθε διαφορετικό στιγμιότυπο της ζωής του μεταλλικού μας στρατιώτη, με διακριτικές λεπτομέρειες, ζωηρά χρώματα, εναλλαγές ρεαλιστικού με παραμυθένιο φόντο και εκφραστικά χαρακτηριστικά. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από τις λέξεις ενισχύονται από τις γραμμές των προσώπων και από το περιβάλλον στο οποίο δρουν οι συμπρωταγωνιστές της ιστορίας. Πάρα πολλά γνωστά και οικεία παιχνίδια, διαφορετικές οπτικές γωνίες και προοπτικές δίνουν πλαστικότητα και εξαιρετικό ρεαλισμό στην ιστορία, κάτι που βοηθάει τα μικρά παιδιά να εμπεδώσουν καλύτερα τι συμβαίνει στη ζωή του «Βιβλιοστρατιώτη».
«Το Βιβλιοστρατιωτάκι» είναι ένα υπέροχο κείμενο, κατάλληλο για παιδιά από 7 ετών και πάνω, με πολυεπίπεδη εξιστόρηση, ανατροπές, συναισθήματα και μηνύματα (μεταξύ άλλων γύρω από την πίστη στο όνειρο και τον βαθμό της θυσίας που απαιτεί η αγάπη) που τα παιδιά θ’ αγαπήσουν και θα κάνουν αναπόσπαστο κτήμα τους.
Πάνος Τουρλής