Όμορφοι και ευχάριστοι άνθρωποι, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απάγονται σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες κι έτσι ο νεοπροσληφθείς στο FBI πράκτορας Άλεξ Κρος αναλαμβάνει την υπόθεση, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως αυτό δεν είναι σχέδιο κάποιου κατά συρροήν δολοφόνου αλλά μια από τις χιλιάδες παράνομες και τεράστιου ρίσκου και φυσικά απόδοσης δουλειές του ισχυρότερου Ρώσου μαφιόζου, του Λύκου. Θα καταφέρει ο Κρος να βρει άκρη σε ένα κουβάρι χωρίς πανομοιότυπα χτυπήματα και χωρίς μάρτυρες; Από την άλλη, ποιες είναι οι πρώτες του εντυπώσεις από τη λειτουργία του FBI και πόσο πρόθυμος είναι να σταματά μπροστά στο εμπόδιο που λέγεται «γραφειοκρατία και πρωτόκολλο»;
Πόσο εύκολο είναι να καταρρίψει τον μύθο του ντετέκτιβ που του κάνουν χάρες, μιας και όλοι πιστεύουν πως προσελήφθη και τον αντιμετωπίζουν οι ανώτεροί του ευνοϊκά χάρη στη φήμη που τον ακολουθεί με τις συλλήψεις του Καζανόβα, του Κάιλ Κρεγκ και άλλων;
Η ένατη περιπέτεια του έγχρωμου ντετέκτιβ και πλέον πράκτορα Άλεξ Κρος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από συγγραφικής και θεματικής άποψης, αν και όχι απόλυτα επιτυχημένο. Ο Λύκος είναι καλά δικτυωμένος, ξέρει να φυλάγεται, να κρύβεται και να παίρνει υψηλό ρίσκο, διψασμένος για αίμα, αδίστακτος και άφοβος. Έτσι και η υπόθεση αυτή, ξεκινάει με το γνωστό μοτίβο απαγωγή-αναζήτηση ενόχων-μάρτυρες κάπου κάπου και ξαφνικά, όταν βγαίνει ο ίδιος ο Λύκος στο προσκήνιο, τα πάντα αλλάζουν. Παρ’ όλο που έχουμε διαρκείς ανατροπές και έντονη αγωνία, είναι λες και ο συγγραφέας απλώς χαράζει την επιφάνεια των χαρακτήρων, δίνοντας έμφαση στην αλυσίδα των γεγονότων που θα διαλύσουν μια οργάνωση απάνθρωπων πλασμάτων, τα οποία αγοράζουν με πάρα πολλά χρήματα το σάρκινο αντικείμενο του πόθου τους για να το κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν. Κωδικοί και ηλεκτρονικά πρωτόκολλα δίνουν επιτέλους πρόσβαση στο κρυφό site (τη Φωλιά του Λύκου) όπου συζητούν μεταξύ τους και σταδιακά αρχίζει να βγαίνει μια άκρη (πάντως αναρωτιέμαι αν βρέθηκαν και οι υπόλοιποι της συμμορίας, μιας και δεν αποκαλύπτεται η ταυτότητα όλων, κι αν όχι, αυτό έγινε γιατί ίσως εμφανιστούν στο επόμενο βιβλίο, τις «Γέφυρες του Λονδίνου» ή απλώς τους ξέχασε ο James Patterson;).
Η καθαυτή ταυτότητα του Λύκου είναι ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού με τον αναγνώστη, μιας και κανένας απ’ όσους είναι ύποπτοι δεν είναι ο πραγματικός Λύκος, με αποτέλεσμα να έχουμε συναρπαστικές σκηνές ανθρωποκυνηγητού ή νομικών τερτιπιών, την επανεμφάνιση του Κάιλ Κρεγκ στον οποίο απευθύνεται ο Κρος για βοήθεια (δεν είναι φυλακή αυτό με τόσες πληροφορίες, facebook είναι) και φυσικά την απηνή προσωπική δίωξη του Κρος και της οικογένειάς του από τον Μεγάλο Κακό Λύκο, όπως είναι και ο τίτλος του πρωτοτύπου. Ακόμη και η δολοφονία ενός ανθρώπου-κλειδί στην τελευταία κυριολεκτικά σελίδα του μυθιστορήματος αφήνει την υπόθεση σε κρίσιμο σημείο, για να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί στο επόμενο, κάτι που ήδη είχε κάνει ο συγγραφέας με τα βιβλία «Το μεγάλο κόλπο» και «Οι δολοφόνοι της νύχτας». Πολύ φοβάμαι όμως πως και στην περίπτωση του Λύκου η αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του ενόχου θα είναι κάτι εξίσου τραβηγμένο ή στραβά φωτισμένο με του Κάιλ Κρεγκ, μιας κι εκεί είχαμε έναν απόλυτα νομοταγή πράκτορα, χωρίς τίποτα το σκοτεινό ή το ύποπτο και ξαφνικά γίνεται το έλα να δεις. Για να μη θυμηθώ τη σκηνή όπου ο Κρος και η ομάδα του συλλαμβάνουν τον «Λύκο» κατά τη διάρκεια ενός χλιδάτου πάρτι αλλά μόλις κάποιος φωνάζει «φωτιά» τον παρατάνε για να τρέξουν στη φωτιά και δεν απομακρύνονται με τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και τον ύποπτο μαζί!
Σε προσωπικό επίπεδο, ο Άλεξ Κρος, παρ’ όλο που ζει στην Ουάσιγκτον και παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία του FBI, λόγω της υπόθεσης ταξιδεύει και πάλι σε όλη σχεδόν την Αμερική από το Ντάλας ως το Φορτ Λότερντέιλ και την Ατλάντα. Με έκπληξη διαπιστώνει πόσο διαφορετικά κινείται το FBI σε κρίσιμες υποθέσεις, μιας και παρ’ όλο που υπάρχουν πάμπολλοι ικανοί και έξυπνοι πράκτορες, το πρωτόκολλο και η αργή γραφειοκρατία είναι μεγάλα εμπόδια. Ταυτόχρονα διαπιστώνει πως υπάρχει μια εχθρότητα από τον υπεύθυνο εκπαίδευσης (που συν τω χρόνω αποκαλύπτεται πως έβαλε το λιθαράκι του στη διαρροή ειδήσεων αλλά αντικαθίσταται οπότε συνεχίζουμε παρακάτω, τι έλεγα πιο πάνω για επιφανειακή πλοκή;), ότι κάποιες ριψοκίνδυνες κινήσεις του επιφέρουν δυσαρέσκεια αλλά ο διευθυντής Ρον Μπερνς δεν έχει πει την τελευταία του λέξη κι επίσης υπάρχει φυσικά και χαφιεδισμός. Μήπως λοιπόν αρχίζει να αλλάζει γνώμη γι’ αυτήν την αλλαγή στη ζωή του; «Ο ερχομός μου στο FBI ήταν ένα σφάλμα. Αυτοί εδώ ενεργούσαν με πολύ διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι είχα συνηθίσει εγώ. Από τη μια επέμεναν να κάνουν τα πάντα σύμφωνα με τους κανονισμούς κι από την άλλη τους ξεχνούσαν τους κανονισμούς. Διέθεταν φοβερά μέσα και συγκλονιστικό όγκο πληροφοριών αλλά, όταν έβγαιναν στους δρόμους, συχνά αποδεικνύονταν ερασιτέχνες. Το Γραφείο είχε στις τάξεις του μερικούς ικανότατους ανθρώπους αλλά και πολλούς απίστευτα ανίδεους» (σελ. 289).
Επιπλέον, αρχικά έδειχνε πως όντως θα περνούσε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του όμως όσο η υπόθεση του Λύκου έπαιρνε ανεξέλεγκτη τρόπο τόσο ο Κρος βυθιζόταν μέσα της. Να λοιπόν που μια τέτοια κατάσταση καταφέρνει να κερδίσει υπέρ της η Κριστίν Τζόνσον όταν επιστρέφει για να διεκδικήσει την κηδεμονία του Άλεξ Τζούνιορ που άφησε στα χέρια του πρώην άντρα της και εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ. Κι όλα αυτά ενώ ο Άλεξ και η ερωμένη του, Τζαμίλα Χιουζ, ντετέκτιβ στο Σαν Φρανσίσκο, αγωνίζονται να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή.
Το μυθιστόρημα «Στη Φωλιά του Λύκου» είναι ένα διαρκές ανθρωποκυνηγητό με πολλά μυστικά και ανατροπές κι έναν ασύλληπτο και αφάνταστα δύσκολο κι επικίνδυνο αντίπαλο ενώ ταυτόχρονα έχουμε ένα βιβλίο που αποτελεί μάλλον μεταβατικό κρίκο από τη μια ιδιότητα του Άλεξ Κρος στην άλλη, εξ ου και το διαφορετικό μοτίβο της πλοκής.
Πάνος Τουρλής