Η Δάφνη Μελίτη είναι ζωγράφος κι ετοιμάζεται να κάνει άλλη μια έκθεση με τα έργα της. Αυτήν τη φορά θα ζωγραφίσει φιγούρες σε μαύρο φόντο. Γιατί όμως αισθάνεται πως ξέρει τους ανθρώπους που σκιτσάρει, μιας και είναι βέβαιη πως τους αποτυπώνει βασισμένη στη φαντασία της; Τι προσπαθούν να της πουν; Τι συνέβη με τη Δάφνη και τον αδελφό της, Ερρίκο, που τους απομάκρυνε; Γιατί εκείνος νιώθει μια υπαιτιότητα που τον βαραίνει και τον εμποδίζει να την πλησιάσει όπως πρέπει; Ποια είναι η Ομάδα των Επτά και ποιο μυστικό καλείται να προφυλάξει, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής των μελών της; Τι αποκαλύπτει το ιερό τους σύμβολο; Ποια είναι η Κεφαλή αυτής της ομάδας και ποιο είναι το σκοτεινό Τάγμα που εποφθαλμιά αυτήν τη Γνώση;
Η Ελένη Γαληνού αυτήν τη φορά μου χάρισε ένα εσωτερικό ταξίδι. Άφησε για λίγο τα ιστορικά μυθιστορήματα και κοίταξε βαθιά στην ψυχή της Δάφνης. Μέσα από μια ρομαντική ιστορία γεμάτη αγάπη και ερωτηματικά για τη μοίρα και τον ρόλο της στη ζωή μας, με φόντο ένα μυστικό που πρέπει να φυλαχτεί καλά ώσπου η ανθρωπότητα να είναι πραγματικά έτοιμη να το δεχτεί, προκύπτει μια ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στον εαυτό μας, που βάλλεται τόσο έντονα (ιδιαίτερα στην εποχή μας) από την ψευδαίσθηση της ανάγκης των υλικών αγαθών για την επιβίωσή του. Έχουμε ένα love story που ζωντανεύει με τον οικείο πλέον τρόπο της συγγραφέως, έχουμε ενδιαφέρουσες εξελίξεις ως προς τον ρόλο της Ομάδας των Επτά στην ιστορία, έχουμε κάποιες ανατροπές και όλα αυτά δένουν στρωτά και καθόλου κουραστικά με διάφορες σκέψεις που πηγάζουν από τα γεγονότα που βιώνει η Δάφνη. Είμαστε έτοιμοι ν’ ακούσουμε την καρδιά μας ως προς το τι πραγματικά θέλει και χρειάζεται; Γιατί υπάρχουν πόνος, προδοσία και μίσος στη ζωή; Γιατί νιώθουμε εξαρτημένοι από τα υλικά αγαθά και πόσο στ’ αλήθεια σημαντικά είναι για τη ζωή μας; Πρέπει να ακολουθούμε από ένα πείσμα ένα μονοπάτι ή να αφηνόμαστε στα σημάδια; Πώς θα καταφέρουμε να εξασκηθούμε για να καταλάβουμε τι σημαίνει η κάθε αναποδιά ή αναβολή για το μέλλον μας;
Η Δάφνη Μελίτη λοιπόν, διακεκριμένη καλλιτέχνις, σκιτσάρει πρόσωπα με ξεχωριστή μορφή που προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση και τα τοποθετεί σε μαύρο φόντο. Έχει όμως την εντύπωση πως δεν είναι της φαντασίας της αλλά κάπου τα έχει συναντήσει. Κι επιπλέον έχει την αδιόριστη αίσθηση πως οι φιγούρες την καθοδηγούν στο πώς να τις αποτυπώσει, της ψιθυρίζουν μυστικά. Οι αντιδράσεις και ο τρόπος σκέψης της αντικαθρεφτίζουν σωστά την αγωνία του εκάστοτε καλλιτέχνη, τον δημιουργικό του οίστρο, τις ανησυχίες του, την έμπνευση που κάνει συνέχεια τα δικά της, το κατά καιρούς «μπλοκάρισμά» του, την απομάκρυνση από φίλους και γνωστούς όσο κρατάει ο δημιουργικός οίστρος, ανθρώπους μάλιστα που έχουν τα δικά τους προβλήματα αλλά δσστυχώς ο φίλος απουσιάζει. ενώ μυρωδιές από ακρυλικά και λαδομπογιές ποτίζουν τις σελίδες. Δημιουργώντας συνολικά δεκατέσσερις πίνακες, προετοιμάζει μια έκθεση διαφορετική από τις άλλες. Εικόνες γεμάτες αντίφαση αλλά και μαγνητισμό θα τραβήξουν το βλέμμα και θα προκαλέσουν συζητήσεις. Όταν όμως μάθει η ζωγράφος πως τα πρόσωπα είναι αληθινά και μάλιστα έχουν πεθάνει πρόσφατα, θα βρεθεί μπλεγμένη σ’ ένα κουβάρι αναπάντητων ερωτηματικών και ανατριχιαστικών συμπτώσεων. Στην πορεία θα ερωτευτεί τον Νικόλα, που εργάζεται ως ανταποκριτής ειδικών αποστολών σε εφημερίδα με έδρα τη Μαδρίτη αλλά αντί ν’ αφεθεί στα πρωτόγνωρα αισθήματα τρέμει για την επόμενη στιγμή. Τι είναι αυτό που τη φοβίζει;
Από την άλλη, ο αδελφός της, Ερρίκος, χωμένος στις οικογενειακές επιχειρήσεις, νιώθει πως τους χωρίζει ένας αόρατος τοίχος και μια σιωπή που με τον καιρό απωθήθηκε και έγινε κάτι σαν αιώνια εκκρεμότητα, κάτι που ο ίδιος έβαλε ανάμεσά τους από φόβο και τύψεις για εκείνη τη μοιραία νύχτα που άλλαξε τις ζωές τους για πάντα. Ταυτόχρονα, ως μεγαλύτερος και ως άρρεν αδελφός, ασκεί ιδιαίτερη πίεση και έλεγχο στην ανεξάρτητη αδελφή του που τελικά αντέδρασε φεύγοντας από το πατρικό τους σπίτι και ξεκινώντας μια νέα ζωή ολομόναχη. Το τελευταίο διάστημα, αν και διστακτικά, προσέγγισαν ξανά ο ένας τον άλλον. Θα καταφέρουν να ξαναβρούν το χαμένο έδαφος; Τι ρόλο θα παίξει στις αποφάσεις του Ερρίκου η περιπέτεια στην οποία ρίχνεται η Δάφνη, η οποία, για άγνωστο σ’ εκείνον λόγους, αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλης διάρκειας ταξίδι;
Τέλος, η Ομάδα των Επτά εξακολουθεί από την αρχαιότητα να υφίσταται και να προστατεύει τα μυστικά της ανθρωπότητας μέχρι και σήμερα, παρά το τραγικό γεγονός που έβαλε σε κίνδυνο το μυστικό τους και οι συνέπειές του τους κατατρύχουν μέχρι και σήμερα. Ένα μέρος της Γνώσης έχει διοχετευτεί αθόρυβα προς τα έξω, προσφέροντας εντυπωσιακή πρόοδο στην ιατρική και την επιστήμη, για το σύνολο όμως της Γνώσης η ανθρωπότητα δεν είναι έτοιμη, μιας και είμαστε σε μια εποχή που η Ύλη έχει κερδίσει πολύτιμο έδαφος από το Πνεύμα. Ανάμεσα στο πεπρωμένο, στη ζωή και στον θάνατο υπάρχει μια μεγαλειώδης λησμονημένη αλήθεια κι αυτή πρέπει να μείνει κρυμμένη και κωδικοποιημένη μέχρι την ημέρα που πρέπει.
Το μυθιστόρημα, όπως έγραψα και πριν, έχει ως κύριο άξονα την ενδοσκόπηση που οφείλουμε να κάνουμε όλοι, κάτι που έγινε πιο επιτακτικό με την εμφάνιση της πανδημίας του 2020. Χωρίς να απορρίπτει συλλήβδην τον υλισμό, η συγγραφέας καταφέρνει, χάρη στο ταξίδι που κάνει η Δάφνη για να καταλάβει τι συμβαίνει με τους πίνακές της και πώς τους εμπνέεται, να δείξει πως ίσως έχουμε εξαρτηθεί λίγο παραπάνω από την ύλη εις βάρος του πνεύματος. Τι πραγματικά χρειαζόμαστε, τι έχουμε ανάγκη, ποιοι είμαστε; Καλά είναι τα υλικά αγαθά αλλά ας μη γινόμαστε σκλάβοι τους. Η Δάφνη κάνει ένα μεγάλο ταξίδι μέσα της και γύρω της αλλά δεν καταφεύγει σε εκτενείς μονολόγους φιλοσοφίας, μιας και υπάρχει αρμονική εξισορρόπηση δράσης και σασπένς με τις σκέψεις που διατυπώνονται. Η Ομάδα των Επτά συνδέεται μ’ έναν εμπνευσμένο τρόπο με τη ζωή της, χωρίς υπερβολές και απίθανες συμπτώσεις, κλείνοντας στρωτά τον απαιτούμενο κύκλο. Μου άρεσε επίσης που γνώρισα λίγο καλύτερα δύο χαρακτήρες που συνάντησα στη διλογία για τη Δούκισσα της Πλακεντίας κι έτσι δόθηκε λίγη παραπάνω νότα μυστηρίου σε όσα γίνονται στο βιβλίο.
Καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις και μεταφορές, ατμόσφαιρα μυστηρίου, ρομαντισμός και αγωνία, περιπέτεια και δράση, αιώνια μυστικά και μια αξιοπρεπής πλοκή συγκροτούν ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, όπου η μοίρα διαρκώς τσακώνεται με την καρδιά, με την πρώτη να μην αλλάζει ποτέ πορεία και με τη δεύτερη να είναι ο καλύτερος σύμβουλος στα αδιέξοδα. Πρόκειται για ένα αξιόλογο πείραμα της Ελένης Γαληνού που εντρυφεί στον εσώτερο εαυτό μας χωρίς να κουράζει και χωρίς να φλυαρεί. Σκέφτηκα, ταξίδεψα, προβληματίστηκα κι έφτασα ικανοποιημένος ως το λυτρωτικό τέλος.
Πάνος Τουρλής