Στο τέταρτο μέρος των Χρονικών του Κλίφτον η αγωνία χτυπάει κόκκινο, αν και εναλλάσσεται με ελάχιστες βαρετές σελίδες και τη συνοδεύουν κάποιες ήσσονος σημασίας απιθανότητες. Σε αυτό το βιβλίο η φαντασία και η ευρηματικότητα του συγγραφέα είναι ανώτερες από κάθε προσδοκία. Πώς τα πάει, πώς τα φέρνει, πώς τα συνδυάζει και πώς τοποθετεί τα πούλια στη σκακιέρα της ιστορίας του, είναι κάτι αξιομνημόνευτο. Πάλι ανατροπές, πάλι αλλαγές, κάθαρση και δικαίωση για κάποιους, οριστική λύση για κάποιου άλλους και ένας άδικος θάνατος που με στενοχώρησε αφάνταστα.Ένα κρουαζιερόπλοιο κάνει το παρθενικό του ταξίδι αλλά ως τότε το Χρηματιστήριο και οι μετοχές, τα παιχνίδια που παίζονται στο παρασκήνιο των συνεδριάσεων του ΔΣ της Μπάρινγκτον, η συνεργασία του ΙΡΑ με τον Πέδρο Μαρτίνες, ο Άλεξ Φίσερ και η Βιρτζίνια Φένικ που διψάνε για εκδίκηση και αίμα είναι η μία πλευρά. Η Έμμα Μπάρινγκτον, πρόεδρος επιτέλους του ΔΣ της εταιρείας του προπάππου της, ο βουλευτής Τζάιλς Μπάρινγκτον που αναρωτιέται αν θα καταφέρει στις επόμενες εκλογές να γίνει υπουργός, ο Σεμπάστιαν Μπάρινγκτον που αρχίζει καριέρα τραπεζίτη στην Τράπεζα Φάρδινγκς, η ζωγράφος Τζέσικα Κλίφτον και ο συγγραφέας Χάρι Κλίφτον που συνεχίζουν τα βιβλία του να γνωρίζουν επιτυχία είναι η άλλη πλευρά. Και η μητέρα των μαχών θα δοθεί στο κρουαζιερόπλοιο Μπάκιγχαμ.
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τη λεπτομερέστατη καταγραφή του τρόπου με τον οποίο ο Τζάιλς Μπάρινγκτον επανεξελέγη βουλευτής, που αφορούσε ένα πολιτικό σύστημα για το οποίο δε γνωρίζω τίποτα και έπιασε κάμποσες σελίδες, αν αγνοήσουμε την κατασκοπική φαντασία του συγγραφέα που τοποθέτησε τις δυνάμεις του SAS να προστατεύουν την Μπάρινγκτον από τα σατανικά σχέδια του Πέδρο Μαρτίνες καθώς και την ανίερη συμμαχία του Αργεντινού μεγαλοκακοποιού με τις επαναστατικές δυνάμεις του ΙΡΑ και το γεγονός πως ανεπίσημα υπάρχει στα τρένα της Βρετανίας μια συγκεκριμένη πόρνη (ελεύθερη επαγγελματίας ε!) προς ικανοποίηση των μόνιμων και περιστασιακών πελατών της εταιρείας σιδηροδρόμων, το υπόλοιπο 98 % του βιβλίου είναι ένα συναρπαστικό στόρυ από την αρχή ως το τέλος. Κι αυτό το τέλος, όσο γρήγορο ήταν το υπόλοιπο βιβλίο, τόσο το φινάλε μου έβγαλε την ψυχή μέχρι την τελευταία σελίδα, μιας και ο συγγραφέας προτίμησε να κωλυσιεργήσει με χαριτωμενιές και φλυαρίες μεταξύ των επιβατών ώσπου να δούμε αν θα πετύχει το σαμποτάζ του ΙΡΑ ή όχι.
Το βιβλίο εκτυλίσσεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960, με τη δεκάχρονη ήδη διακυβέρνηση της Ελισάβετ, τους πολιτικούς κύκλους της Βρετανίας να συζητούν για την ένταξη ή όχι της χώρας στην ΕΟΚ, την καταξίωση του Ρόθκο και του Φράνσις Μπέικον μεταξύ άλλων ζωγράφων στο καλλιτεχνικό στερέωμα, τη γυναίκα να αρχίζει να παίρνει σημαντικότερους ρόλους σε δημόσια αξιώματα και πάνω απ’ όλα με την αύξηση της συχνότητας των αεροπορικών ταξιδιών εις βάρος της ναυσιπλοΐας. Για τον λόγο αυτόν η ναυπήγηση ενός πολυτελούς υπερωκεάνιου κρίθηκε μεγάλο ρίσκο για την Μπάρινγκτον που ασχολούνταν ως τότε αποκλειστικά με μεταφορές φορτίων. Επομένως, ας αφήσω τον αναγνώστη να διαβάσει με την ησυχία του πώς και γιατί φτάσαμε στην υπερψήφιση της ναυπήγησης του Μπάκιγχαμ μα πάνω απ’ όλα πώς σχεδιάστηκαν και πραγματοποιήθηκαν οι παγίδες και η αντεπίθεση των καλών ενάντια στα σατανικά σχέδια του αρχικακού.
Ιδιαίτερη συγκίνηση όπως προείπα μου δημιούργησε ο θάνατος ενός αγαπημένου χαρακτήρα, που ζωγραφίστηκε με τόσο υπέροχα χρώματα, εξοπλίστηκε με πολλά θετικά χαρακτηριστικά και προσόντα και δυστυχώς ο τρόπος που αποκαλύφθηκε ένα μυστικό σχεδόν ταυτόχρονα με τη μανία για εκδίκηση του Πέδρο Μαρτίνες αφαίρεσαν άδικα κατ’ εμέ την παρουσία του στα Χρονικά. Ικανοποιήθηκε όμως πλήρως το σαπουνοπερικό μου αίσθημα με τον τρόπο που η λαίδη Βιρτζίνια ξαναβγήκε στο προσκήνιο ενώ προστέθηκαν δύο ακόμη καλοί στο πρόγραμμα, ο βιομήχανος ιχθυόπαστας Ρόμπερτ Μπίνγκαμ και ο διευθυντής της τράπεζας Φάρδινγκς Σέντρικ Χάρντκασλ.
Μέχρι στιγμής λοιπόν η saga των Κλίφτον και των Χάρινγκτον είναι ένα συναρπαστικό κείμενο, με χιλιάδες ανατροπές και εκπλήξεις, προσθαφαιρέσεις χαρακτήρων, (υπερβολική) φαντασία και ελάχιστα καλολογικά στοιχεία ή επεξεργασία ψυχογραφημάτων. Η οξύνοια όμως και η φαντασία του συγγραφέα, ο προσεκτικός σχεδιασμός της πλοκής, το ταίριασμα των διάφορων και διαφορετικών χαρακτήρων χωρίς αναληθοφάνειες, τα ψήγματα ιστορικού υπόβαθρου για τον ρεαλισμό της ιστορίας και οι δυνατές συγκινήσεις από τα δρώμενα και τις εξελίξεις είναι ελάχιστα από τα θετικά χαρακτηριστικά των βιβλίων που με παρακινούν να τρέχω με ανυπομονησία στο επόμενο της σειράς και στο επόμενο και στο επόμενο…
Πάνος Τουρλής