100 Χρόνια Μοναξιά
Είναι ίσως παράδοξο να ξεχωρίσει κανείς την Ωραία Ρεμέδιος από τα αριστουργηματικά "100 χρόνια Μοναξιά" του Μάρκες, ανάμεσα σε πλήθος άλλων ηρώων και μάλιστα με πλήθος ονομάτων ο καθένας (είναι μνημειώδες το γεναλογικό δέντρο των Μπουενδία στην αρχή του βιβλίου). Το πέρασμά της από το βιβλίο, τόσο αέρινο όσο η ίδια. Είναι ένα κορίτσι που ως τα έξι του το θεωρούσαν διανοητικά καθυστερημένο, που μιλά λίγο και ακούει ακόμα λιγότερο, αλλά ένα κορίτσι που μεγαλώνοντας ομορφαίνει επικίνδυνα, ένα πλάσμα αλλόκοτο, αλλοπαρμένο. Φορά μόνο ένα λευκό χιτώνα, έχει μακριά σκουροπράσινα μαλλιά, κάποια στιγμή κουρεύεται γουλί, κι ενώ στα άλλα δωμάτια οι γενιές των Μπουενδία διαδέχονται η μία την άλλη, η Ρεμέδιος τρώει και κοιμάται σε άσχετες ώρες, τριγυρνά αδιαφορώντας για τα πάντα. Καμιά περιέργεια για τη ζωή και τον κόσμο, σα να 'ναι όλα μέσα της ή σα να μην υπάρχουν. Με εμπειρίες σχεδόν εμβρυακές είναι μία δύναμη πρωτόγονα αγνή, μια απόλυτη ομορφιά. Κι ενώ κυκλοφορεί η φήμη πως το μεθυστικό της άρωμα έχει θανατερό υγεό, αφού όσοι την νερωτυεύξτηκαμν πέθαναν σχεδόν ακαριαία, η ίδια η Ρεμέδια δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά υψώνεται στον ουρανό τυλιγμένη στα κατάλευκα σεντόνια μιας μπουγάδας. Σε μια οικογένεια όπου ο πρώτος πρόγονος πεθαίνει φαγωμένος από σκουλήκια, σε μια ιστορία που γράφεται σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, πολύ πριν βιωθεί, και τελικά βιώνεται ακριβώς όπως είχε γραφτεί, θα ήταν άδικο να μην υπήρχε η Ρεμέδιος. Ίσως γιατί οι Μπουενδία, κάπου εκεί στη μέση της ιστορίας τους, χρειάζονται ένα όνειρο να συνοψίσει τους παλιούς, να τυλίξει τους τωρινούς, να γεννήσει τους επόμενους. Ίσως γιατί όλες οι οικογένειες θέλουν μια πανέμορφη κόρη ή έναν αθάνατο γόνο, ίσως γιατί ο ίδιος ο κόσμος αγαπά να μας αποκαλύπτει πού και πού την ομορφιά του αλλά πάντα αποσπασματικά, σαν ένα φευγαλέο πέρασμα μιας όμορφης κοπέλας. Γιατί τελικά μάλλον η απόλυτη ομορφιά δεν αντέχεται.
Έλια Αλεξίου
(αναδημοσίευση από το περιοδικό Καλειδοσκόπιο)