Η Λένα είναι μια κοπέλα που την ημέρα του γάμου της χάνει τον μέλλοντα σύζυγό της κι αυτό την οδηγεί σταδιακά σε κατάθλιψη. Ζει και κινείται μηχανικά σε ένα περιβάλλον που δεν την εμπνέει πια. Οι φίλοι της και οι γονείς της ανησυχούν. Θα καταφέρει μια νέα γνωριμία να την τραβήξει μακριά από αυτόν τον λαβύρινθο;Η ιστορία μού τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή. Η Λένα είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και οι άσχημες στιγμές της ζωής της δίνονται με αρκετή ευαισθησία. Η αλήθεια είναι πως ο Νικηφόρος, ο άντρας που την ερωτεύεται, μου φάνηκε ως μέρος της πλοκής αρκετά προβλέψιμο και φοβήθηκα πως θα έχουμε ένα ρομαντικό άρλεκιν με αναμενόμενο τέλος, σύντομα όμως διαψεύστηκα. Ναι, ο Νικηφόρος ερωτεύεται τη Λένα αλλά η συγγραφέας έχει να μας πει πολλά γύρω από την κατάθλιψη και γενικότερα την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας, οπότε στο πλαίσιο της κεντρικής ερωτικής ιστορίας έχουμε πολλούς και χρήσιμους δεύτερους ρόλους που γεμίζουν χωρίς περιττολογίες ένα βιβλίο γεμάτο ανατροπές και συναισθήματα.
Αυτό που αγάπησα ακόμη περισσότερο στο κείμενο είναι το γεγονός πως δεν υποστηρίζεται ότι αν έχεις κατάθλιψη θα πας σε ψυχολόγο και θα σου περάσει. Αυτή είναι η πρώτη και δικαιολογημένη αντίδραση των ανθρώπων που ανησυχούν αλλά εδώ η ιστορία μας δείχνει άλλες, διαφορετικές και κατ’ εμέ πιο δραστικές καταστάσεις. Η Λένα αποφεύγει τον ψυχολόγο ενώ οι μέρες της γεμίζουν κλιμακωτά με περιστατικά, με τα οποία αλληλεπιδρά κι αυτό δείχνει μια αληθοφανέστατη δράση-αντίδραση.
Μου άρεσε που μαζί με την ιστορία της Λένας και του Νικηφόρου ξεδιπλώνονται κι άλλες, όπως αυτή της καλύτερης φίλης που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στο παρελθόν της και αυτή της κοπέλας που σχεδόν απάγεται από την Κρήτη, θύμα σωματεμπορίας από έναν επιτήδειο. Κι όλες αυτές οι ιστορίες δεν κινούνται παράλληλα και ασύνδετα, ούτε μπουκώνουν την καθημερινότητα της Λένας για να μην προλαβαίνει να σκέφτεται. Αντιθέτως, τα γεγονότα επηρεάζουν τη στάση ζωής της και ενισχύουν τον τρόπο σκέψης της στην προοδευτική κλιμάκωση προς τη σωτηρία της ψυχής της.
Η αφήγηση και το στυλ ίσως φανούν αδύναμα σε κάποιους αναγνώστες, κάπως παραπάνω περιγραφικά απ’ όσο θα χρειαζόταν, το συνολικό αποτέλεσμα και η ουσιαστική αγάπη της συγγραφέως όμως για τους χαρακτήρες της και τις ζωές τους, καθώς και η έγνοια της να μην ξεστρατίσει πουθενά εις βάρος της αληθοφάνειας δείχνουν μια γυναίκα που έχει να πει πράγματα με τρόπο ουσιαστικό, περιστατικά που γεννούν άφθονα συναισθήματα στον αναγνώστη.
Πουλί λοιπόν θα κάμει τη χαρά η Λένα, ξαναδίνοντας στους γονείς της, Πέτρο και Αλεξάνδρα το χαμόγελο και την ευτυχία (προσέξτε τα καλοδουλεμένα κωμικά ιντερμέδια αυτού του ζευγαριού που ελαφρύνουν αρκετά την ατμόσφαιρα του κειμένου). Πουλί πανάλαφρο θα γίνει και η ψυχή του αναγνώστη, να πετάξει ψηλά, ικανοποιημένη για την αίσια κατάληξη όλης αυτής της περιπέτειας που έζησε η Λένα.
Πάνος Τουρλής