Ο Άλεξ Κρος, επικεφαλής ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ουάσιγκτον και σύνδεσμος μεταξύ του FBI και της Αστυνομίας της Ουάσιγκτον επιστρέφει με μια υπόθεση εντελώς διαφορετική. Υπάρχουν βρικόλακες στην εποχή μας; Πώς γίνεται τα πτώματα που αρχίζουν να εμφανίζονται να έχουν δαγκωματιές στον λαιμό και ούτε στάλα αίμα; Μήπως όλα αυτά είναι μια μασκαράτα για τελετές σατανισμού; Κι αν όχι; Ποιο ανθρώπινο πλάσμα έχει τόσο αιχμηρούς κυνόδοντες και τέτοια ακόρεστη δίψα για αίμα;
Μετά τον τραγικό θάνατο της Μπέτσι Καβαλιέρε και τη δύσκολη υπόθεση του προηγούμενου βιβλίου, «Το μεγάλο κόλπο», ο Άλεξ Κρος θέλει πλέον οριστικά να αποσυρθεί από την Αστυνομία και το FBI, να ιδιωτεύσει και να ζήσει με την οικογένειά του: τα τρία του παιδιά (την οχτάχρονη τώρα Τζάνι -εξάχρονη στο «Μεγάλο κόλπο», χμ…-, τον δεκάχρονο Ντέιμον -ίδιας ηλικίας στο «Μεγάλο κόλπο», ξαναχμ…- και τον μόλις ενός έτους Άλεξ Τζούνιορ -αυτός έμεινε ακέραιος) και τη γιαγιά του, Νάνα. Ταυτόχρονα το γεγονός πως έχασε τη ζωή της άλλη μια γυναίκα ίσως εξαιτίας του ή εξαιτίας της δικής του δουλειάς τον έχει κάνει πιο απόμακρο και εσωστρεφή. Κι όμως ο πράκτορας του FBI Κάιλ Γκρεγκ του αναθέτει άλλη μια υπόθεση που θα τον οδηγήσει ως το Λος Άντζελες, τη Σάρλοτ, το Λας Βέγκας, μακριά από την οικογένειά του και τις σημαντικές στιγμές των παιδιών του.
Η καθαυτή υπόθεση έχει όλα τα γνωστά συστατικά του συγγραφέα: κατονομάζεται από την αρχή ο δολοφόνος, τον οποίο παρακολουθούμε να διαπράττει εγκλήματα όσο οΚρος και άλλοι πράκτορες είναι στο κατόπι του, συνεχή ταξίδια στις Πολιτείες,μια νέα γυναικεία γνωριμία, την Τζαμίλα Χιουζ, πράκτορα της Αστυνομίας του Σαν Φρανσίσκο, με την οποία ερωτεύεται, γνωρίζουμε τα θύματα και τις ιστορίες τους κλπ. Το μόνο διαφορετικό είναι η κεντρική ιδέα, μιας και η τάση κάποιων να φέρονται και να μοιάζουν με βρικόλακες είναι κάτι πρωτόγνωρο απ’ ό,τι έχω διαβάσει ως τώρα. Περιγράφονται λοιπόν παραστάσεις με μάγους, μπαρ και άλλα μέρη όπου συχνάζουν τύποι με φυτεμένους ισχυρούς κυνόδοντες, ντυμένους με λάτεξ και άλλα περίεργα ρούχα, με κόκκινους φακούς επαφής, γενικώς μια κλειστή κοινωνία γεμάτη θιασώτες που δε θα ήθελα να γνωρίσω!
Στο άτυπο δεύτερο μέρος του βιβλίου, επιλύεται η υπόθεση του Εγκέφαλου, του άντρα που μας απασχόλησε στο προηγούμενο μυθιστόρημα, «Το μεγάλο κόλπο». Η πραγματική του ταυτότητα είναι κάτι που με ξάφνιασε πριν και προσπάθησε να δικαιολογηθεί τώρα. Ναι, είναι ένα πρόσωπο πέραν πάσης υποψίας, τρομερά ευφυές όμως όλο αυτό το παρελθόν του, το οικογενειακό υπόβαθρο κλπ. δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα άτομο ακατάλληλο για πράκτορας του FBI;Ή όντως ήταν τόσο σατανικός που να καλύψει τα ίχνη του; Τέλος πάντων, δε θα το αναλύσω πολύ, γιατί εν συνόλω πρόκειται για έναν χαρακτήρα-κλειδί, χάρη στον οποίο ξαναδιάβασα αναφορές σε όλα τα προηγούμενα βιβλία του Κρος, αποκαλύφθηκε πόσο καλά γνώριζε τον Καζανόβα από προηγούμενη υπόθεση της σειράς αλλά πάνω απ’όλα κατάλαβα πολύ καλά γιατί υπήρχε μια τόσο έντονη εμμονή μεταξύ Εγκέφαλου και Κρος. Ο James Pattersonκλείνει έναν μεγάλο κύκλο ιστοριών του διάσημου έγχρωμου ντετέκτιβ, γράφει για το πώς εξελίχθηκαν όσοι γνωρίσαμε στα προηγούμενα βιβλία κι έμειναν ζωντανοί ως το τέλος των περιπετειών (Κέιτ Μακτίρναν, Ναόμι Κρος, ακόμη και η Κριστίν που διαπιστώνει πως τίποτε δεν άλλαξε στην καθημερινότητα του πρώην συζύγου της)ενώ ταυτόχρονα όλη αυτή η δοκιμασία οδήγησε τον ντετέκτιβ-ψυχίατρο στην οριστική απόφασή του να παραιτηθεί από την αστυνομία.
«Οι δολοφόνοι της νύχτας» είναι ένα ανατριχιαστικό στις περιγραφές των φόνων αστυνομικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ του Άλεξ Κρος και του παρελθόντος του. Ο συγγραφέας εξακολουθεί να μ’ έχει μια στο καρφί και μια στο πέταλο ενώ ως σύνολο οι περιπέτειές του μέχρι τώρα μ’ έχουν κρατήσει σε αγωνία ως προς την εξέλιξη του χαρακτήρα του και των οικογενειακών και επαγγελματικών του σχέσεων. Για να προχωρήσουμε και στο επόμενο, τους«Τέσσερις τυφλούς ποντικούς»!
Πάνος Τουρλής