Από την εποχή που διάβασα τον «Λούσια» ο Χουλιαράς επιβλήθηκε στη συνείδησή μου ως ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της σύγχρονης Ελλάδας. Δεν χρειαζόταν να διαβάσω κάτι άλλο δικό του. Δεν χρειαζόταν να μου δώσει κάποιος επιπλέον συστάσεις. Και αυτό δεν είναι λίγο. Είναι τρομερά δύσκολο να κερδίσει κανείς τέτοια θέση στη συνείδηση του αναγνώστη με μόνο ένα βιβλίο. Το ύφος του με καθήλωσε. Ο τρόπος με τον οποίο ο ήρωάς του περιγράφει την πορεία της μέχρι τώρα ζωής του με έπειθε κάθε στιγμή ότι πρόκειται για άνθρωπο υπαρκτό, με σάρκα και οστά, και όχι για ήρωα ενός βιβλίου. Μπορεί ο Λούσιας να μην υπάρχει στ' αλήθεια. Εννοώ, μπορεί να μην υπάρχει αυτός ακριβώς που περιγράφει ο Χουλιαράς στο βιβλίο του. Ωστόσο έχω γνωρίσει -και μάλιστα όχι λίγες φορές- ανθρώπους σαν κι αυτόν: αθώους, αδύναμους, ολομόναχους, που σε κοιτάζουν και διαβάζουν ολοκληρωτικά τα μέσα σου, ενώ ταυτόχρονα μοιάζουν να μην είναι εκ του κόσμου τούτου. Αυτά τα πρόσωπα, που μένουν για πάντα παιδιά, είναι οι καθρέφτες μας και οι αθέλητοι κριτές μας. Όταν συναντηθούμε μαζί τους, αυτομάτως γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε πια τη δικαιολογία της άγνοιας. Όταν συναντήσουμε την πραγματική άγνοια, αυτομάτως νιώθουμε ένοχοι επειδή ακριβώς γνωρίζουμε κι έχουμε απόλυτη συνείδηση των πράξεών μας. Χωρίς αυτούς τους «καθρέφτες» η ζωή μας θα ήταν πιο ανέμελη, αλλά πολύ λιγότερο συνειδητή. Έτσι, κατ' αναλογία, αν δεν υπήρχε το βιβλίο αυτό, η ελληνική λογοτεχνία θα είχε μικρότερη αίσθηση της ευθύνης της και ταυτόχρονα θα ήταν εξαιρετικά φτωχή.
Πλάτων Μαλλιάγκας