Καλώς ορίσατε στον κόσμο των αντρών. Έναν κόσμο καταρχάς επιφανειακό, κατά δεύτερον εξίσου γοητευτικό όσο και των γυναικών, αν και λιγότερο περίπλοκο. Τι σκεφτόμαστε; Πώς νιώθουμε; Τι μας απασχολεί; Γιατί αντιδράμε παιδιάστικα ή προκλητικά, αναλόγως την κατάσταση; Τι κρύβουμε από τους γύρω μας, τις γυναίκες μας αλλά κυρίως από τον εαυτό μας; Ένα βιβλίο "ψυχανάλυσης" και χαλαρής, απολαυστικής ανάγνωσης ταυτόχρονα και για τα δύο φύλα. Ας μου επιτραπεί να πω ότι δεν είναι μυθιστόρημα, με την κλασική έννοια της λέξης. Ναι έχουμε μια παρέα πέντε φίλων μέσα στην πορεία του χρόνου αλλά δεν υπάρχει δράση, πλοκή κλπ. Με αφορμή κάποια περιστατικά που ζουν αναλύουν τις θεωρίες τους και τις απόψεις τους. Κι όμως, τελικά η ζωή μας δεν είναι γκόμενες και μπάλα. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση που ένας άντρας συγγραφέας κατάφερε να γράψει τόσο όμορφα, απλά και σχεδόν λυρικά (οι παρομοιάσεις και οι επιθετικοί προσδιορισμοί που χρησιμοποιεί σε πολλές προτάσεις είναι το κάτι άλλο!) για τον μικρόκοσμο των αντρών. Με έκπληξη διάβασα ότι και κριτικάρουμε σωστά, και αντικειμενική κρίση έχουμε και χιούμορ και από όλα. Το περιστατικό με τις γυναίκες στο μπαρ (μια άσχημη και μια όμορφη) και τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από αυτήν την εμφάνιση είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάποιος άλλος από την παρέα αναπολεί μια μοναδική αγάπη που στιγμάτισε για πάντα την καρδιά του, ακριβώς γιατί τελείωσε με άδικο τρόπο. Και τόσα άλλα στιγμιότυπα. Ομολογώ ότι αν το έγραφε κάποιος άλλος με άλλον τρόπο θα το παράταγα (και πέταγα) σχετικά νωρίς. Οι απόψεις όμως που θέλει να μοιραστεί μαζί μας ο συγγραφέας και ο τρόπος που διαλέγει να μας κάνει κοινωνούς των ιδεών του είναι τόσο ποιητικός και ταξιδιάρικος που ξεχνιέσαι. Αναγνωρίζεις ψηφίδες του χαρακτήρα σου, μυρίζεις την ακροθαλασσιά στο πρώτο σου ραντεβού (όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου), πικραίνεσαι με τις αναποδιές που σου έχουν τύχει, θυμάσαι ακόμη και του Κουτιού τα παραμύθια, ακριβώς με αφορμή τα κείμενα και τη γραφή του Τζιτζτζικάκη.
Από τις πολύ ωραίες μεταφορές του συγγραφέα: "?"Η αγάπη είναι σαν το αντηλιακό λάδι. Αν δεν τυλίξεις προσεκτικά με αυτό το κορμί εκείνου που αγαπάς, αν δεν το απλώσεις παντού, κάπου θα καεί. Αν προσπαθήσεις όμως μετά την επάλιεψη να τον αγκαλιάσεις, αν τον αγκαλιάσεις πολύ, τοτέ γλιστρα και φεύγει!"
Τι να διαλέξω από τον πρόλογο και τον επίλογο;
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: "Κι αν για σένα είναι εύκολο να το ψιθυρίσεις σε κάποιο αφτί [το σ' αγαπώ] ή να το φωνάξεις τρέχοντας για να τον αγκαλιάσεις, για κάποιους άλλους είναι πάντοτε ένας στενός κόμπος στο λαιμό τους, που μέσα στο φόβο τους να μην το πουν κι αργότερα χρειαστεί να το αναιρέσουν, το ξεροκαταπίνουν και στέκουν σιωπηλοί".
"Η αγάπη είναι ένα βλέμμα, ένα χέρι ζεστό, μια αγκαλιά που μόνο σαν δώρο μπορεί να σου δοθεί και να τη νιώσεις. Είναι φορές που απλά δε χρειάζονται λόγια και τότε μέσα σε κείνη τη σιωπή απέναντι στον άλλον νιώθεις ολοκληρωμένος, σαν παιδί που πήρε το καλύτερο παιχνίδι όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από πάνω σου".
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: "Είμαστε απλοί, κοινοί άνθρωποι κι είμαστε όλοι μπλεγμένοι ανάμεσα στο παιχνίδισμα αυτών των ισχυρότατων δυνάμεων, του Έρωτα και της Αγάπης. Τις πιο πολλές φορές θυμώνουμε κι αυτό γίνεται γιατί μπαίνει ανάμεσα στους δυο ο τρίτος, ο Εγωισμός...ο Έρωτας κι η Αγάπη είναι άλλο ένα ζευγάρι με τα προβλήματά του. Πάντα όμως υπάρχει κι εκείνος ο τρίτος! Ο αντίζηλος ποου θέλει να κλέψει έναν από τους δύο και να τα καταστρέψει όλα. Θέλει δύναμη η αγάπη, σθυένος ο έρωτας, αδιαφορία ο εγωισμός. Είναι παιδί η αγάπη κι είναι κορίτσι! Είναι παιδί κι ο έρωτας κι είναι αγόρι! Είναι βαρύς ενήλικας και κουρασμένος, κακός γέρος ο εγωισμός!"
Καλό ταξίδι αναγνώστη στις σελίδες του υπέροχου αυτού βιβλίου!
Πάνος Τουρλής