Η Μαρίνα Γιώτη γράφει παραμύθια για παιδιά και όχι μόνο. Είναι μάνα και όχι μόνο. Αυτό το βιβλίο λοιπόν είναι καρπός του ταλέντου της αλλά και του ρόλου που κλήθηκε να υπηρετήσει στη ζωή. Ρόλου ολοκληρωμένου και αποδεδομένου με επιτυχία. Τι καλύτερο λοιπόν από το να γράψει με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο ένα γραπτό κείμενο που αγκαλιάζει το χτες και το σήμερα μιας ολόκληρης ζωής, που συνενώνει τους διαμετρικά αντίθετους άξονες του τέλους και της αρχής του ανθρώπου αλλά και τους κάθετους μεσημβρινούς μιας γέννας και μιας ωρίμανσης του σπόρου που ακούει τον χτύπο της μάνας επί 9 μήνες και ξαφνικά καλείται να στηριχτεί στα δικά του πόδια!Το κείμενο δεν είναι μελοδραματικό και δεν έχει συμβουλές ή οδηγίες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι λέξεις, μαύρες λέξεις με κάτασπρο νόημα, ξαπλωμένες σε τρυφερές λευκές και κόκκινες σελίδες, που σχηματίζουν ένα ευχαριστώ της μάνας στο παιδί που γέννησε και στη γυναίκα που γέννησε εκείνη. Απλές, ξεκάθαρες προτάσεις, ρεαλιστικές σκέψεις, χωρίς συναισθηματισμούς και φιοριτούρες. Δε χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω το περιεχόμενο του βιβλίου, από μόνο του είναι αρκετά δυνατό, αύταρκες και πουλεπίπεδο, γραμμένο για την κάθε γυναίκα που θα το εκλάβει ανάλογα με τα δικά της βιώματα και τις συναισθηματικές ανάγκες της δεδομένης στιγμής που το διαβάζει.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην εικονογράφηση, η οποία με ξάφνιασε ευχάριστα. Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο δίνοντας σημασία στο κείμενο κυρίως, σύντομα όμως διαπίστωσα ότι τα σχέδια που με συντροφεύουν στην ανάγνωση αυτή αρχίζουν σταδιακά να αποκτούν μια ανεξαρτησία και αυτοβουλία που με παρέσυρε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι εικόνες σχηματίζουν τη δική τους ιστορία και καταφέρνουν να μεταδώσουν τόσο έντονο παλμό και τόσο μεγάλη ένταση που με έβαλαν σε βαθιές σκέψεις. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που κατάλαβα πως τα σχέδια απεικονίζουν έναν κύκλο ζωής ξανάπιασα την αφήγηση από την αρχή. Η ένταση των συναισθημάτων και η ολοκλήρωση του σκοπού που υπηρετούν αυτά τα σκίτσα φαίνονται όταν οι εικόνες επαναλαμβάνονται στο τέλος, γιατί οι ίδιες αδρές γραμμές, οι ίδιες λεπτομέρειες, συνοδευμένες από τη φυσική συνέχεια της ανάγνωσης, δίνουν έναν εντελώς διαφορετικό τόνο και ξεχωριστό επίπεδο στην ιστορία.
«Μια καρδιά» για τόσες πολλές ζωές! Ένα τρυφερό κείμενο, αφιερωμένο στις γυναίκες που μας μεγάλωσαν και στις γυναίκες που εκείνες μεγάλωσαν. Μια όμορφη, αλλεπάλληλη ιστορία ( ; ), αυστηρά οργανωμένη ως προς τη δομή και τρυφερά δοσμένη ως προς την αναγνώστρια. Συγκινητική, τρυφερή, πηγαία!
Πάνος Τουρλής