Έλα να ταξιδέψουμε μαζί, με όχημα τις λέξεις, στον κόσμο του Γιάννη Φιλιππίδη, ενός ταλαντούχου συγγραφέα που δεν παύει να με εκπλήσσει με κάθε νέο του βιβλίο. Φόρα καθαρό μυαλό, άδειασε την καθημερινότητά σου στο σιφόνι του χτες, πάρε την αγαπημένη σου φωτογραφία και άνοιξε το νέο βιβλίο που κυκλοφορεί από τον ξεχωριστό Άνεμο. Θα δεις ότι ο συγγραφέας γράφει με τον δικό του, ανεπανάληπτο τρόπο, κείμενα για την καθημερινότητα που τυλίγει κι εσένα. Γράφει για την ξεχασμένη γυναίκα στο δυάρι, για τις μυρωδιές της Ρόδου, τη μοναξιά της Σύμηε, το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, το παλιό του ραδιόφωνο, τη μητέρα του, τη σχέση ζωής με το «οριστικό του ταίρι» (μα τι ωραίο επίθετο!), για τα ψέματα της πολιτικής ζωής και την αλήθεια της άνοιξης, για τα απομονωμένα σώματα του σήμερα που κοντράρονται με τις ανοιχτές αγκαλιές του χτες και για πολλά άλλα που έπιασαν οι ευαίσθητες κεραίες του.Χωρίς τα κείμενα να εντάσσονται στις αυστηρές φόρμες της λογοτεχνίας, ξεχύνονται αυθόρμητα και πηγαία, όχι άτακτα, από την πένα του κυρίου Φιλιππίδη και απλώνονται σε όλες τις σελίδες. Υπέροχα κείμενα, όμορφες εικόνες, ξεκάθαρα συναισθήματα, ποιητικά μονοπάτια μόνο για αυστηρούς οδοιπόρους. Και όλα αυτά συνοδεύονται από ανεπανάληπτες φωτογραφίες του Νικόλα Τελλίδη, ολοζώντανες, σχεδόν τρισδιάτατες, ποιητικές, λυρικές, ασπρόμαυρες, αδρές, υπέροχες! Ένα καταπληκτικό ανθολόγιο κειμένων που σίγουρα θα αγαπήσετε!
Ξεχώρισα την αυτοβιογραφία του συγγραφέα στα «Θαμπά οπτικά μου κέντρα», την τρυφερή ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού στον «Χρόνο ενός τυχαίου απογεύματος» (αλήθεια, πόσο θα αντέξει το για πάντα του έρωτα απέναντι στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της σημερινής καθημερινότητας, της χωρίς λεφτά, χωρίς φαγητό, χωρίς αύριο;) και το «Η Αλεξάνδρα μου στον ουρανό», μια συγκλονιστική ιστορία της μητέρας του συγγραφέα.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Τι θα κάνουμε παρακάτω; Θα ταξιδέψουμε μαζί σε τόπους άφαντους από την πραγματικότητα που μας φθείρει...Σ’ αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσουμε ν’ ανοίξουμε το παράθυρο μιας κοινής οπτικής...μαζί να μοιραστούμε σκέψεις και ήθη...» (σελ. 11).
«Η ζωή μου γλάρος που ονειρεύεται να ξαποστάσει στον φάρο, λίγο πριν συνεχίσει το ταξίδι του στον χειμωνιάτικο άνεμο» (σελ. 21).
«Κι όταν οι μισοί Έλληνες κοιμούνται με ψυχοφάρμακα κι οι άλλοι μισοί ίσως και να τα χρειάζονται, μίλα μου εσύ ελεύθερα για τη διακοπή καπνίσματος» (σελ. 40-41).
«Γιατί μόνο όταν είμαστε χαρουμενοι και υγιείς μπορεί να αισθάνεται ελεύθερη η ψυχή» (σελ. 75).
«Μόνη της κι ένα ποτήρι νερό στο κομοδίνο, ίσα για να τη σώσει από τη λαχανιασμένη αναπνοή. Πάντα μόνη της, εκεί, στο παλιό δυάρι στα Πατήσια» (σελ. 128-129).
Πάνος Τουρλής