Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, η Ευρυάνθη λαμβάνει ένα γράμμα από τον Λαέρτη που ζει στη Βιέννη και της θυμίζει διακριτικά την παρουσία του και τις στιγμές που μοιράστηκαν στην πόλη του. Αυτή είναι η αφορμή για να ξεδιπλώσει η Ευρυάνθη τη ζωή της και να ταξιδέψει σ’ ένα παρελθόν γεμάτο επιτυχίες και λάθη, δυσκολίες και έρωτα. Τι συνέβη λοιπόν στη Βιέννη; Τι κοινό έχουν ένας διακεκριμένος καθηγητής ψυχιατρικής και μια φιλόλογος; Πώς δένει με την ιστορία ο Παύλος, ο σύζυγος της Ευρυάνθης;
Πρόκειται για μια τρυφερή, ρομαντική ιστορία γραμμένη με το γνωστό ξεχωριστό στυλ και ύφος της Αδαμαντίνης Κουμιώτου. Λέξεις και φράσεις βάζουν τα γιορτινά τους ή τα σκούρα τους, ανάλογα ποια περίσταση κοσμούν και ταξιδεύουν τον αναγνώστη μέσα από καλογραμμένα μονοπάτια. Το επάγγελμα της Ευρυάνθης -φιλόλογος- δίνει την αφορμή να ζωντανέψουν στο πλάι της ήρωες της αρχαίας μυθολογίας και γραμματολογίας, όχι με υπερφυσικό τρόπο αλλά με τις ιστορίες τους ως επιμύθιο ή παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή και πάντα ταιριαστά με τις εξελίξεις. Ως άντρας αναγνώστης ομολογώ πως οι ρομαντικές ιστορίες δεν είναι από τις πρώτες μου επιλογές, όταν όμως είναι γραμμένες από την Αδαμαντίνη Κουμιώτου αφήνομαι να σεργιανίσω με λαχτάρα στις ιστορίες της, γιατί ξέρω πως θα χειριστεί σωστά και χωρίς υπερβολές τις διαπροσωπικές σχέσεις των χαρακτήρων της, θα κοσμήσει με προσεκτικά επιλεγμένα αποσπάσματα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας κάθε της κεφάλαιο, θα μου δείξει πόση δύναμη μπορούν να αποκτήσουν οι λέξεις και πώς μπορούν να τους αποδοθούν και μεταφορικές χρήσεις αυτών, απογειώνοντας τον λόγο της.
Παρ’ όλη την προσεγμένη και καθόλου περιττή χρυσόσκονη της καλλιέπειας, το μυθιστόρημα διαπραγματεύεται την ψυχολογική κακοποίηση μιας γυναίκας όταν αλλάζουν τα πάντα στη ζωή του συζύγου κι εκείνος, αντί να αντιμετωπίσουν μαζί τα προβλήματά του, δε χάνει ευκαιρία να κατηγορεί εκείνη και να ξεσπάει λεκτικά πάνω της. Η συγγραφέας θέτει αρκετά ζητήματα επί τάπητος, όπως την ανασφάλεια, την αμφιβολία, την ταπείνωση, τον πόνο που προκύπτουν από μια τέτοια κατάσταση και χειρίζεται έτσι τις εξελίξεις που να επιτρέψει στην αληθινή αγάπη να παρεισφρήσει τη σωστή στιγμή. Θα τονίσω και πάλι πως οι εξελίξεις δεν είναι ανεδαφικές ούτε υπερβολικές αλλά γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα. Άλλο θετικό γνώρισμα του κειμένου είναι πως σε αρκετά σημεία ο Λαέρτης και η Ευρυάνθη ανταλλάσσουν εκτενή ηλεκτρονικά μηνύματα γεμάτα όμορφες όπως πάντα λέξεις και τρυφερά αισθήματα γεμάτα αγνότητα και αγάπη. Και φυσικά αγάπησα τις περιγραφές της Βιέννης, όχι μόνο της πόλης ως αστικό ιστό ή τουριστικό προορισμό με τα μουσεία, τα μνημεία και τα αξιοθέατά της αλλά και της νοοτροπίας των κατοίκων της, της καθημερινότητάς τους, των συνηθειών τους, που συγκρίνονται με τα δικά μας όχι για να βγει κάποια από τις πόλεις πρώτη σε υπεροχή αλλά για να ανακαλύψει ο αναγνώστης μόνος του τα υπέρ και τα κατά της καθεμιάς.
«Η σωστή λέξη» είναι αυτή που θα ειπωθεί όταν έρθει η σειρά της, όχι όταν πρέπει, όχι νωρίτερα, όχι αργότερα, είναι αυτή που θα δέσει την Ευρυάνθη και τον Λαέρτη σε μια σειρά από τρυφερές στιγμές αγάπης και έρωτα κάτω από τη σκιά του Παύλου. Σεργιάνι στην πρωτεύουσα της Αυστρίας και ταυτόχρονα περιδιάβαση στην ψυχολογία μιας γυναίκας που ταλαιπωρήθηκε πολύ κι έχει δικαίωμα στο αύριο, όσο σκοτεινό κι αν προοιωνίζεται, αυτά είναι τα παράλληλα μονοπάτια που ανοίγει η συγγραφέας, χαρίζοντάς μας άλλο ένα ταξίδι ψυχής.
Πάνος Τουρλής