Η Λεονόρα αφήνεται στην έρημο της Αυστραλίας για να πεθάνει. Ένας γέρος μεταλλωρύχος τη βρίσκει εγκαίρως και της σώζει τη ζωή. Το κοριτσάκι καταλήγει σε ορφανοτροφείο, όπου ο Τζέιμς την προστατεύει και μαζί ανακαλύπτουν τα πρώτα αισθήματα της ζωής. Η Λεονόρα υιοθετείται και μπαίνει σε έναν κόσμο πλούτου και ευπρέπειας, τόσο «δήθεν» κατά βάθος όμως. Τι θα συμβεί όταν επιστρέψει από την Αμερική, πνατρεμένη αλλά όχι ευτυχισμένη και ξανασυναντήσει τον Τζέιμς, τώρα που δεν είναι πλέον παιδιά, και με την ανελέητη γη της Αυστραλίας να της ψιθυρίζει «εδώ ανήκεις»;Ένα τρυφερό, ανθρώπινο μυθιστόρημα που εξυμνεί τη δύναμη του θάρρους και της αυταπάρνησης ενώ ταυτόχρονα δείχνει το κακό και την ένταση του μίσους. Πρόκειται για μια καλογραμμένη ιστορία, γεμάτη από καλολογικά στοιχεία, προσεγμένη γραφή με επιθετικούς προσδιορισμούς και παρομοιώσεις, ένα κείμενο που περιγράφει ακριβέστατα και καθόλου κουραστικά το περιβάλλον της Δυτικής Αυστρολίας, με τα ζώα και τα φυτά του, με τις κλιματολογικές συνθήκες και με τις συνέπειες που έχουν ακραία καιρικά φαινόμενα όπως η ξηρασία και οι καταιγίδες στην καθημερινότητα ενός αγρότη.
Η ιστορία είναι πολυεπίπεδη και σκιαγραφεί πολλά πρόσωπα γύρω από τους κεντρικούς χαρακτήρες. Υπάρχει η Λεονόρα, ένα πλασματάκι που της είχε κοπεί η φωνή από τον τρόμο αλλά σταδιακά κατάφερε να επανέλθει και χρόνια αργότερα επιστρέφει παντρεμένη με έναν άντρα που αναγκάστηκε να δεχτεί στο πλάι της. Δίπλα της, ο Τζέιμς, ένα αγόρι που αντρώθηκε βάσει των συνθηκών που κλήθηκε να αντιμετωπίσει και δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη Λεονόρα. Απέναντί τους βρίσκεται ο Άλεξ, πάμπλουτος, αδυσώπητος, μεγαλοκτηματίας, βάναυσος, γυναικάς και ενοχλητικά εχθρικός. Και σα συνδετικός κρίκος ο μεταλλωρύχος Γκαν, ένα εύρημα που μου άρεσε πολύ, μιας και ο Γκαν χρησιμοποιείται από τη συγγραφέα πολλές φορές για να προχωρήσει την υπόθεση παρακάτω, αφού εμφανίζεται σε ελάχιστα μεν, καίρια δε σημεία και κουμπώνει αρμονικά με την πλοκή, χωρίς να θεωρείται αυτό παράταιρο ή βεβιασμένο. Χώρια που σαν άνθρωπος είναι κυνηγημένος από τη μοίρα, ζει τα δεινά και τις κακουχίες ενός μετανάστη σε μια γη που δεν προσφέρει τίποτε άλλο από ήλιο και πέτρα.
Η καθαυτή ιστορία έχει ανατροπές και ελάχιστα κλισέ. Η συγγραφέας χειρίζεται με μαεστρία την ιστορία της και την αφήνει να ξεκουραστεί ελάχιστες φορές σε κάποια στερεότυπα, μιας και οι εξελίξεις που περιγράφει δίνουν έναν αέρα φρεσκάδας στο μυθιστόρημα. Ναι, έχουμε έναν απαγορευμένο έρωτα, ναι, η Λεονόρα αναγκάστηκε να παντρευτεί με ηθικό εκβιασμό κι όταν φτάνει η ώρα να κάνει τις επιλογές της, υπάρχει ένα τεράστιο δίλημμα που την εμποδίζει να ζήσει τον έρωτά της. Και το κάθε βήμα του κάθε χαρακτήρα έχει συνέπειες και αντανακλάται σε αλλαγές κατά την πορεία της αφήγησης. Μέσα από αυτό το ωραίο ψηφιδωτό, αντικατοπτρίζονται οι δύσκολες συνθήκες για έναν μετανάστη, η απανθρωπιά και η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν οι Αβορίγινες από τους μη γηγενείς Αυστραλούς, το θάρρος και ο δυναμισμός μιας γυναίκας που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρνητικές επιπτώσεις στο γενικό καλό μιας κοινότητας και πάνω απ’ όλα υπάρχουν πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές με ποικίλες μορφές και σύνθετους χαρακτήρες, μιας και τίποτα δεν είναι μονόχρωμο ή μονοδιάστατο στην ψυχοσύνθεσή τους.
«Η κόρη της Αυηστραλίας» είναι ένα μυθιστόρημα που με ταξίδεψε στην Αυστραλία και την Αμερική των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, με τα ελάχιστα ιστορικά γεγονότα της εποχής να ακραγγίζουν την υπόθεση, και ένα κείμενο που με γέμισε οργή, αγάπη, φόβο και μίσος για τα δρώμενα. Ταυτίστηκα με τον Τζέιμς και τη Λεονόρα, ήθελα δικαίωση για την ιστορία τους, δίψαξα στην άνυδρη γη της μακρινής αυτής ηπείρου, περίμενα κι εγώ με αδημονία τη βροχή (αρκεί να μη γινόταν καταιγίδα), έτρεχα στα χωράφια του μεγαλοκτηματία Άλεξ, κατέβηκα στα ορυχεία του Γκαν, έζησα την ιστορία από την αρχή ως το τέλος.
Πάνος Τουρλής