Η αφιέρωση

του Αντώνη Γκόλτσου

Ο Αλκιβιάδης Πικρός μεγαλώνει με τον θείο του, Αλέξανδρο, φορτωμένος χιλιάδες ερωτηματικά, αφού η μητέρα του δολοφονήθηκε το 1974, λίγους μήνες μετά τη γέννησή του, και ο πατέρας του σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1983. Το 2008, μετά από ένα ξεκαθάρισμα της βιβλιοθήκης του πατέρα του, ο Άλκης ανακαλύπτει μια αφιέρωση σε ένα βιβλίο ποίησης: «Στον Πύρρο και στους άλλους σαμουράι, ελαφρά ας είναι η σκέψη. Μαρία Κ. 1973». Αυτή είναι η αρχή ενός μίτου που ο Άλκης παίρνει επιτέλους την απόφαση να ξετυλίξει, γιατί ούτε ο άνθρωπος που καταδικάστηκε για τη δολοφονία της μητέρας του και τριών άλλων γυναικών τον έπεισε για την ενοχή του, ούτε το ατύχημα του πατέρα του το θεώρησε ποτέ ατύχημα. Έτσι, ο νεαρός απόγονος μιας δικηγόρου, υπερμάχου των αντιστασιακών μέσα στη Δικτατορία, κι ενός παρατρεχάμενου των δικτατόρων, αρχίζει να ξεσκεπάζει πρόσωπα και πράγματα που κάποιους τους ενοχλούν.

Γρήγορη, κινηματογραφική γραφή, με τον μέλλοντα χρόνο να κυριαρχεί στην αφήγηση, δίνοντας ένταση και προκαλώντας ιδρώτα και έξαψη στον αναγνώστη όσο προχωράει στην ανάγνωση του βιβλίου. Αυτή η ιδέα μου άρεσε πολύ, γιατί ζωήρεψε πολύ την εξέλιξη της ιστορίας και της έδωσε τέτοιο νεύρο και ένταση που ένας απλός ενεστώτας ή αόριστος δε θα τα κατάφερνε. Κοφτές, μεστές φράσεις, χωρίς στολίδια και φιοριτούρες, σκηνές βγαλμένες λες από σενάριο αλλά ταυτόχρονα και γεμάτες λογοτεχνικότητα. Ο κύριος Γκόλτσος είναι σε θέση να μεταλαμπαδεύσει την πολύχρονη εμπειρία του στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας σε ένα απαιτητικό, στακάτο και πρωτότυπο κείμενο, που με κέρδισε σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Οι χαρακτήρες ήταν όλοι διαλεγμένοι πολύ προσεκτικά. Ο Άλκης είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, οπότε τις σκέψεις του και τις απόψεις του και τον αγώνα του να αποκαλύψει την αλήθεια την αποδίδουν οι γύρω του στις φαντασιοκοπίες του ενώ το πείσμα του και η φαντασία του πηγάζουν ακριβώς από αυτήν την πείρα, ο θείος Αλέξανδρος με τον μυστηριώδη φίλο του, πρώην ιατροδικαστή, που είχε λάβει μέρος στις υποθέσεις των γονιών του Άλκη, είναι δύο άνθρωποι που ντύνονται με την απαραίτητη αχλύ, φωτίζονται και αργοσβήνουν σταδιακά. Η σύντροφος του Αλκιβιάδη, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο ως χαρακτήρας, κέρδισε την καρδιά μου ειδικά μετά την ανατροπή στη ζωή της. Στάθηκε στο πλάι του ανθρώπου της από την αρχή ως το τέλος. Το άλλο δίπολο Μάγιας-Μαίρης ήταν εξίσου συναρπαστικό και αδρά σκιαγραφημένο, απόλυτα ρεαλιστικό και ανατριχιαστικά αληθοφανές! Ο παράλυτος Ίκαρος, η γκαρσόνα Ζουλού, που λατρεύει να αποκαλεί τον Άλκη «Όστερ» (εκ του συγγραφέα Paul Auster) και ο δημοσιογράφος Μέγας είναι μερικές ακόμη ψηφίδες από αυτό το δυνατό παζλ.

Η λύση του μυστηρίου ήταν απόλυτα ρεαλιστική, αν και στηρίχτηκε σε μια απίθανη σύμπτωση, σε κάτι που συμβαίνει μια στις χίλιες, η δύναμη της γραφής όμως, η εκπληκτική αφήγηση, οι απανωτές ανατροπές και γενικότερα όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξυφάνθηκε το story με έπεισαν. Ο Άλκης θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα απροσδόκητο, τρομακτικό γεγονός που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του. Είναι έτοιμος να δεχτεί την αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή; Ποιος είναι ο μυστηριώδης Ίκαρος και τι ρόλο παίζει στη ζωή των δύο γυναικών; Πόσα πράγματα γνωρίζει ο θείος Αλέξανδρος και αν κρύβει το παρελθόν γιατί το κάνει; Τι τον συνδέει με τον ιατροδικαστή, που είναι ωσεί παρών στις συζητήσεις με τον ανιψιό του; Ποιους πραγματικά ενοχλεί ο Αλκιβιάδης με τις έρευνές του και γιατί; Ήταν πραγματικά ένοχος ο κατά συρροήν δολοφόνος των γυναικών και αν όχι πόσο υπολογίσιμο πιόνι ήταν σε αυτήν την ιστορία; Έχουν παίξει ρόλο οι συνταγματάρχες και η Δικτατορία στις απαρχές της ιστορίας αυτής; Τελικά ο Πύρρος Πικρός αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε;

Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα ζητούν απάντηση σε ένα σφιχτοδεμένο, φρέσκο, ανατρεπτικό, καλογραμμένο, έξυπνο και ευρηματικό θρίλερ που με ξενύχτησε και το απόλαυσα!

Πάνος Τουρλής