Ομολογώ ότι ως προς το γράψιμο είναι καλύτερο από τα Ηράνθεμα και κάπως θυμίζει τον αγαπημένο μου συγγραφέα, ως προς την ιστορία όμως έχω πραγματικά εκπλαγεί! Δεν περίμενα ποτέ ότι ένας συγγραφέας «με απαιτήσεις» για αναγνωστικό κοινό «με απαιτήσεις» θα κατέφευγε στην εύκολη λύση ενός ρομάντσου για να συνεχίσει να γράφει βιβλία. Εδώ έχουμε μια χιλιοειπωμένη ιστορία χωρίς καμία πρωτοτυπία ως προς τον χειρισμό της υπόθεσης, χωρίς βάθος, συναίσθημα, αίτιο και αιτιατό, χωρίς σφιχτή πλοκή και συνέχεια-συνέπεια στις πράξεις και τις δράσεις των ηρώων.Ψηλός, γοητευτικός και αθλητικός τύπος, πρώην Ολυμπιονίκης και αφοσιωμένος πλέον στη βουλευτική ζωή, έχει μια σχέση τριών χρόνων με μια όμορφη κοπέλα, με την οποία θα αγαπιούνται «για πάντα». Παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο Δημήτρης Αγγέλου γνωρίζει τον μεγαλοεπιχειρηματία Μιλτιάδη Κωνσταντίνου και την πρόστυχη κόρη του, Υβόννη. Από τη μια, τα λεφτά του επιχειρηματία και ιδιοκτήτη τηλεοπτικού καναλιού και εφημερίδων και από την άλλη το κορμί της ανάγωγης, φτηνής, λάγνας και πολλά υποσχόμενης Υβόννης αλλάζουν για πάντα τον ψυχικό του κόσμο. Παρατάει την αγαπημένη του και παντρεύεται την Υβόννη, χωρίς να ξέρει ότι η κοπέλα που αγαπούσε έχει μείνει έγκυος. Χρόνια αργότερα, ο Αγγέλου θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του.
Ειλικρινά το ξεφύλλισα χωρίς να χάσω τη συνέχεια της ιστορίας. Διάλογοι μακροσκελέστατοι, σκέψεις ακόμη πιο μακροσκελείς, υπόθεση τραβηγμένη από τα μαλλιά (δόξα τω Θεώ σε αυτές έχουν διαπρέψει άλλες συγγραφείς, δε χρειάζεται να παρασυρθεί και ο, ακόμη αγαπημένος μου, Γιώργος Πολυράκης), αλλαγές στην εξέλιξη που δεν μπορείς να τις πεις και ανατροπές κι όλα αυτά δοσμένα με ρηχό στυλ, χωρίς νοήματα, χωρίς καλολογικά στοιχεία, χωρίς τίποτα. Μόνο σε κάποια σημεία ο συγγραφέας εκφράζει την οργή του για την κατάντια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, με την ανεργία, το φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων, τον οικονομικό έλεγχο της Τρόικας αλλά κι αυτά τα λόγια τα παραθέτει εν είδει μονολόγων από τρίτα πρόσωπα και χάνει την ευκαιρία να σοκάρει τον αναγνώστη ή έστω να τον βάλει να σκεφτεί και να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο. Υπόσχομαι να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στον συγγραφέα με το επόμενο βιβλίο του, όταν με το καλό βγει, αλλιώς θα περιοριστώ αποκλειστικά στα πρώτα του και δε θα τον ξαναδιαβάσω. Η περίπτωσή του μου θυμίζει την κυρία Ντόρα Γιαννακοπούλου, η οποία, μετά τα πολύ καλογραμμένα Πρόβα νυφικού και Μεγάλος θυμός ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία ως προς το γράψιμο και τις ιστορίες της.
Πάνος Τουρλής