Ειρωνικός ο τίτλος, ειρωνική και συμπαθητική η ματιά της συγγραφέως προς τους ήρωες που δημιούργησε η πένα της. Στο βιβλίο γνωρίζουμε τη Λένα, κόρη μιας οικογένειας χωρικών, που γεννιέται μετά την απαγωγή του πρώτου παιδιού της οικογένειας της Πελαγίας, και μεγαλώνει στη σκιά της, μιας κι οι γονείς της δεν την αγάπησαν όσο το πρώτο παιδί που άδικα στερήθηκαν. Μετά τη Λήδα γεννιούνται δύο αγόρια που γνωρίζουν λίγη παραπάνω αγάπη και τρυφερότητα αλλά σύντομα το σκάνε από το χωριό για να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Με μια μάνα-νοικοκυρά κι έναν πατέρα σχετικά αδιάφορο, η Λένα διαλέγει να μη μιλήσει ποτέ κι έτσι το χωριό τη θεωρεί ζαβή. Το κοριτσάκι όμως έχει πλούσιο εσωτερικό κόσμο, γράφει τις δικές της ιστορίες, ανακαλύπτει το περιβάλλον της μόνη της και μεγαλώνει σχεδόν αυτιστικά. Μεγαλώνει κάποτε, παντρεύεται, γίνεται κι η ίδια μάνα. Παράλληλα ανακαλύπτουμε την υιοθετημένη Πελαγία να ζει τη δική της ζωή κι επιτέλους οι δυο αδερφές κάποτε συναντιούνται, όταν η διάσημη συγγραφέας (φυσικά) Λένα την αναζητά μέσω της τηλεόρασης. Όμως η επαφή κι η επικοινωνία είναι δύσκολη και καθόλου ροδοστεφανωμένη.
Ωραία ιστορία, την οποία μαθαίνουμε σιγά-σιγά και αποσπασματικά και όχι με συνεχή ροή αφήγησης. Σε κάθε κεφάλαιο φωτογραφίζεται μια συγκεκριμένη στιγμή της Λένας κι έτσι μαθαίνουμε τα πριν και τα μετά από το εκάστοτε περιστατικό. Τρυφερή ιστορία, γροθιά στο στομάχι της ρουτίνας και της μιζέριας που ζει κάθε σχεδόν ελληνική οικογένεια που βολεύεται ή δεν προλαβαίνει να ονειρεύεται λόγω της καθημερινότητας και των χιλιάδων άνευ ουσίας \"πρέπει\". Η συγγραφέας τοποθετεί καίρια τις λέξεις της, φωτογραφίζει πρόσωπα και ανθρώπους με την παραμικρή ρυτίδα που έχουν στην ψυχή τους, τους αγκαλιάζει και τους αποπαίρνει ταυτόχρονα. Χωρίς το τέλος να δίνει μια λύτρωση ή μια λύση, το μυθιστόρημα μου άρεσε για τη γραφή, το καταπληκτικό, σαρδόνιο και υποδόριο (ή και κατάφορο ώρες ώρες) χιούμορ, που τοποθετούνταν ακριβώς εκεί που έπρεπε και τη στιγμή που έπρεπε και δεν καταντούσε κοροϊδία της συγγραφέως απέναντι στους χαρακτήρες που δημιούργησε. Μου άρεσε επίσης για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες ενός πλάσματος που θεωρήθηκε αμέσως ζαβό (τελικά ό,τι δεν γνωριίζουμε ή ό,τι ξεφεύγει της πεπατημένης φοβόμαστε να το ψάξουμε λίγο παραπάνω και βιαζόμαστε να το κρίνουμε ως ελαττωματικό, απορρίπτοντας τις ευθύνες της προσπάθειας), για την εναλλαγή των γεγονότων και τα σκαμπανεβάσματα της πλοκής. Η Λένα μεγαλώνει φορώντας πιτζάμες Hello Kitty, δώρο από μακρινούς και ακριβοθώρητους συγγενείς εξ Αμερικής (αγαπημένο ρούχο του παιδιού γιατί η γατούλα ήταν γλυκιά αλλά δεν είχε στόμα!), κλείνεται σ\' έναν κόσμο που φτιάχνει η ίδια όπως εκείνη θέλει και με αυτό το όπλο στα χέρια γελάει κατάμουτρα στην πραγματικότητα. Δε θα ξεχάσω τη σκηνή που η ενήληικη πλέον Λένα αποκαλύπτει σε μια χωριανή ότι μιλάει, τι τρομάρα πήρε! Το βιβλίο αυτό γελάει για την κατάντια στους συνεκτικούς δεσμούς μιας οικογένειας και για το πού μπορεί να οδηγήσει μια πληγή χαίνουσα μια οποιαδήποτε familia, κατ\' επίφασιν sagrada.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα: \"...ασχολούνταν συστηματικά με τον δικό της καθ\' όλα χειροπιαστό αγαπητικό και χειροπιάνονταν κιόλας, μέχρι που την ανακάλυψε η μανα της στ\' ανάσκελα στο κοτέτσι με τ\' αυγά σπασμένα γύρω και άχυρα στα μαλλιά και στα επίμαχα, και κότες, κορίτσι και αγαπητικός έτρεχαν αλλόφρονες να γλιτώσουν απ\' την αλλοφροσύνη της\" (σελ. 108). \"Μια φορά λοιπόν ο Γιώργος έλαβε ένα προξενιό. Κόρη τσέλιγκα, πολλά κεφάλια -πρόβατα ο τσέλιγκας, η κόη ένα και καλό, δεν ήταν δα και ο κέρβερος-, ψιλοχαριτωμένη, παρθένος βεβαίως και προίκα όχι μόνο τα κεφάλια αλλά και μετρητά\" (σελ. 115).
Πάνος Τουρλής