Ένα ντουέτο παρανοϊκών βάζει φωτιά στις ωραιότερες επαύλεις του Σαν Φρανσίσκο, καίγοντας μαζί και τους δεμένους ενοίκους τους. Η υπόθεση παίρνει διαστάσεις και η Λίνζι αρχίζει να νιώθει επικίνδυνα κοντά της τις φλόγες. Ποιοι καίνε τα σπίτια και γιατί; Πώς καταφέρνουν και είναι πάντα τόσο προσεκτικοί που δεν αφήνουν κανένα αποτύπωμα πουθενά; Πότε θα κάνουν το μοιραίο λάθος και θα συλληφθούν; Τι κρύβεται πίσω από αυτό το παρανοϊκό σχέδιο; Παράλληλα εξελίσσεται και η ιστορία της εξαφάνισης του Μάικλ Κάμπιον, έφηβου γιου του πρώην κυβερνήτη της Καλιφόρνια, που επιτέλους κάποιος είπε ότι τον είδε να βγαίνει από το σπίτι μιας πόρνης. Τι πραγματικά συνέβη λοιπόν τη νύχτα της εξαφάνισης του νεαρού; Τι γνωρίζει η πόρνη που βλέπει από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή της να αλλάζει, μιας και η Αστυνομία τη θεωρεί ύποπτη;Επιτέλους, λες και οι συγγραφείς εισάκουσαν τους αναγνώστες τους, ο «7ος ουρανός» μου θύμισε τις καλές μέρες των πρώτων βιβλίων της σειράς. Έχουμε μία υπόθεση που διαδραματίζεται πέντε μήνες μετά το προηγούμενο βιβλίο, καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του και επιπλέον, με ένα παιχνίδι της μοίρας, εμπλέκεται με την εξαφάνιση του Μάικλ Κάμπιον! Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές δε σταματούν στιγμή κι ενώ όλα δείχνουν πως οι εμπρηστές και δολοφόνοι δε θα εντοπιστούν ποτέ, υπεισέρχεται το ανθρώπινο λάθος... με έναν δραματικό τρόπο!
Και οι δύο υποθέσεις του βιβλίου ήταν εξίσου καλογραμμένες και πολύ καλά σχεδιασμένες. Οι εμπρησμοί εκτυλίσσονταν ταυτόχρονα με κάποια γεγονότα που απλώς μπερδεύανε τη Λίνζι Μπόξερ και το Τμήμα της και παρ’ όλο που ήξερα τους δολοφόνους, έστω και με ψευδώνυμα, οι συγγραφείς φρόντισαν με σαδιστικό σχεδόν τρόπο να αργήσουν αρκετά να τους τοποθετήσουν στην ιστορία με τα κίνητρά τους και τις πραγματικές τους ταυτότητες (είναι δυνατόν να δημοσιεύτηκε ποτέ ένα κόμικ σαν τον «7ο ουρανό» που σχεδίαζαν οι δολοφόνοι; Προσωπικά δε θα το ήθελα στην ελληνική αγορά!). Δε θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία κεφάλαια με τις ανατριχιαστικές περιγραφές και τη λύση του δράματος, ούτε την ατάκα της ιατροδικαστού Κλερ ότι τα χυμένα μυαλά είναι «σα ζεστά ζελεδάκια»! Μπλιαχ!
Η υπόθεση της πόρνης Τζούνι Μουν ήταν ασύλληπτη! Υποτίθεται ότι ήταν ο τελευταίος μάρτυρας που είδε τον Κάμπιον ζωντανό, παραδέχεται τελικά ότι αυτή τον σκότωσε, η δήλωση αυτή όμως μαζί με την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, η φύση της ομολογίας και η απουσία πτώματος κάνουν τη Γιούκι Καστελάνο που αναλαμβάνει την υπόθεση να τραβάει τα μαλλιά της. Χωρίς να είναι κουραστικές ή μονότονες, οι σκηνές του δικαστηρίου είναι ένα διάλειμμα μεταξύ της φρενήρους δράσης από το κυνηγητό των εμπρηστών και δεν καταλαμβάνει ως ιστορία και τόσο πολύ χώρο. Οι σελίδες που της αναλογούν όμως είναι αρκετές να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη υπόθεση με ένα μη αναμενόμενο τέλος, που δε διστάζω να πω πως με κέρδισε απόλυτα, αν και ίσως ελάχιστα παρατραβηγμένο. Θεωρώ όμως πως ήταν και το πιο δίκαιο.
Με τους χαρακτήρες της Γυναικείας Λέσχης Φόνων τι γίνεται; Η Λίνζι Μπόξερ, όσο είναι σε διάσταση με τον Τζο, κάτι οι πολλές ώρες εργασίας, κάτι ο συγχρωτισμός, πέφτει στην αγκαλιά του συνεργάτη της, Ρίτσι, αλλά προλαβαίνει να μετανιώσει πριν ολοκληρώσουν. Και τι γίνεται τώρα που ο Τζο επιστρέφει στη ζωή της, μετακομίζει οριστικά στο Σαν Φρανσίσκο και συγκατοικούν; Πόσο εύκολο είναι σε καθημερινή πλέον βάση η Λίνζι να νοιάζεται για τον άνθρωπο που αγαπά και πολλές φορές τον αγνοεί ή τον «ξεχνά» λόγω του φόρτου εργασίας; Πώς θα δεχτεί τα νέα δεδομένα ο ίδιος ο Τζο και τι θα συμβεί όταν το ένστικτό του καταλάβει το δέσιμο μεταξύ των Λίνζι και Ριτς; Η Γιούκι Καστελάνο αναλαμβάνει την υπόθεση της Τζούνι Μουν αλλά μια σωρεία πράξεων, αποτελεσμάτων και κινήσεων θα αρχίσει να κλονίζει την αρχική της αποφασιστικότητα να διώκει τους κακούς ως αντεισαγγελέας, ίσως και να μετανιώνει για την απόφαση αυτή. Ταυτόχρονα, ένα φλερτ θα τη βάλει τελικά σε θανάσιμο κίνδυνο! Η Κλερ, που έμαθε λόγω του τραυματισμού της στο προηγούμενο βιβλίο πως είναι έγκυος, αν και 42 ετών με ήδη δύο ενήλικα παιδιά στη ζωή της, φέρνει στον κόσμο μια τρισχαριτωμένη μικρούλα.
Στο έβδομο βιβλίο της σειράς της Γυναικείας Λέσχης Φόνων, ο πήχης ανεβαίνει ξανά ψηλά, η Λέσχη αυτή καθαυτή δεν παράχει ενεργητικό ή διαλευκαντικό ρόλο στην υπόθεση ενώ οι πρωταγωνιστές κάπου αρχίζουν να μεστώνουν και να αλλάζουν. Όχι πολύ, ούτε βαθιά, κάτι ξεκίνησε να συμβαίνει όμως. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια δραματική, γρήγορη περιπέτεια και ένα τέλος που με ξάφνιασε, αποτελούν ένα καλό σύνολο που μου άρεσε, με κράτησε και μείωσε στο ελάχιστο την γκρίνια μου.
Πάνος Τουρλής