Πότε ένα «τέλος» θεωρείται καλό; Όταν μια επίπονη περιπέτεια δεν μας άγγιξε; Όταν φοβηθήκαμε να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο ένα πρόβλημα, μια απρόβλεπτη ή και χρόνια κατάσταση και διαλέξαμε την βολική αποστασιοποίηση για να νιώσουμε ασφαλείς; Έρχεται πραγματικά τότε το τέλος ή ο κύκλος μένει ανοιχτός και μας απασχολεί υποσυνείδητα μέχρι να βρούμε το θάρρος να τον κλείσουμε; Ίσως η απάντηση να εντάσσεται στο πεδίο της υποκειμενικότητας. Οι ήρωες του βιβλίου μας πάντως επέλεξαν –συνειδητά ή ασυνείδητα– να μην λιποτακτήσουν. Ρίχτηκαν στην μάχη που εμφανίστηκε μπροστά τους και πάλεψαν περνώντας από διάφορα στάδια και συναισθήματα, μα καταλήγοντας με μια αίσθηση νίκης. Άλλος γιατί αντιστάθηκε στην δελεαστική ευκαιρία για εκδίκηση, άλλος γιατί εμπνεύστηκε από ένα απρόοπτο και απέκτησε ένα όραμα, κάποιοι επειδή έμαθαν τον εαυτό τους καλύτερα αντιμετωπίζοντας τον ίδιο ή και το περιβάλλον του με θάρρος.Οι ιστορίες του βιβλίου έχουν ως πρωταγωνιστές καθημερινούς ήρωες, ανθρώπους που δεν παραιτούνται μπροστά στις αναπάντεχες ή χρόνιες αρνητικές καταστάσεις της ζωής ούτε αφήνονται στα χέρια της τύχης, των γονέων, της κοινωνίας για την εσωτερική τους εξέλιξη. Πέφτουν σε παγίδες, περνούν από διάφορα στάδια, θυμώνουν, βιώνουν όλες τις αυξομειώσεις δύναμης ή επιπέδου διάθεσης που καθένας μπορεί να νιώσει, όμως δεν σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Δεν ησυχάζουν μέχρι να βρουν πώς θα διαχειριστούν καλύτερα όσα τους συμβαίνουν, πώς θα αποκομίσουν κάτι από το εκάστοτε βίωμα, μέχρι που καταφέρνουν ήρεμοι πια στο τέλος κάθε κύκλου να αξιολογήσουν με πιο καθαρό μυαλό ό,τι έχει συμβεί. Ο τρόπος που βλέπουν την ζωή λοιπόν, τους βοηθά να καταλάβουν ότι καθετί που έρχεται μπροστά μας, αφήνει ένα δίδαγμα. Υπό αυτή την έννοια, κάθε τέλος είναι γι’ αυτούς επί της ουσίας καλό.
Γραμμένο σε απλή και κατανοητή γλώσσα, το κείμενο ρέει χωρίς να βάζει εμπόδια στον αναγνώστη. Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κάποιος να συναντήσει τον εαυτό του, ένα βίωμά του, μια άποψη με την οποία ταυτίζεται ή ίσως έναν διαφορετικό αλλά ενδιαφέροντα τρόπο προσέγγισης της ζωής. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η αφήγηση συχνά δημιουργεί ζωντανές εικόνες και προκαλεί συναισθήματα, οδηγώντας πάντα σε μια αισιόδοξη κατάληξη, με μια αίσθηση αρμονίας και εσωτερικής γαλήνης να κυριαρχεί, σαν όλοι μαζί –ήρωες, αφηγητής και αναγνώστης– να έδωσαν από κοινού μια εσωτερική μάχη που έκλεισε με επιτυχία.
Α.Χ.