
Φυσικά και δεν υπάρχει περίπτωση να ασκήσω κριτική αρνητική ή θετική για ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πάνω από έναν αιώνα πριν, ένα κείμενο που αγκαλιάστηκε θερμά από τους αναγνώστες της αστυνομικής λογοτεχνίας και θεωρήθηκε ένα από τα 100 καλύτερα παγκοσμίως, σύμφωνα με τον Τζον Ντίκσον Καρ, όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Είναι πολύ δύσκολο να γράφεις εντυπώσεις για κάτι που γράφτηκε υπό άλλες συνθήκες, σε άλλες εποχές και απευθυνόταν σε κοινό που είχε άλλη λογοτεχνική εμπειρία. Θα γράψω όμως τι μου άρεσε: η αγωνία για το ποιος είναι ο δολοφόνος, ο χαρακτήρας του Ρουλεταμπίλ, η κλιμάκωση, που το κείμενο ειχε και σχεδιαγράμματα (αν και ποτέ μου δεν κατάλαβα σε τι χρησιμεύουν, αφού αν η λογοτεχνική πένα είναι άρτια, την εικόνα τη φτιάχνω μόνος μου ή σε άλλες περιπτώσεις δε με νοιάζει τι έκανε και πού περπάτησε, πες μου ποιος είναι!). Ευτυχώς, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν υπερφυσική, γιατί όταν άρχισε να μιλάει για διάσπαση της ύλης, ότι ο δολοφόνος είναι εκεί και δεν είναι εκεί, αλλού πήγε το μυαλό μου αλλά ευτυχώς όλα καλά στο τέλος!
Αγωνία, ανατροπές και η κλασική γραφή της εποχής, με περιγραφές τοπίων, σπιτιών, χαρακτήρων, καλά κρυμμένα μυστικά, κλιμακώσεις κλπ. Οι φανατικοί του είδους δε θα απογοητευτούν!
Πάνος Τουρλής