
Το βιβλίο είναι λιτό και γεμάτο συναισθήματα, η γραφή είναι απλή αλλά άμεση και καθηλωτική. Η συγγραφέας περιγράφει την καθημερινότητα και τις συνήθειες της οικογένειάς της στην Καππαδοκία και τον αγώνα όλων τους να ξαναστήσουν τη ζωή τους από την αρχή ως πρόσφυγες στην Αθήνα μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Δεν έχουμε κατηγορίες προς τους «μεγάλους του τόπου» ούτε μιζέρια και γκρίνια για τα πλούτη και τα μεγαλεία που είχανε και χάσανε. Σεμνό, ταπεινό το ύφος, μας ανοίγει διάπλατα τον κόσμο της Μουταλάσκης, μας ταΐζει μπορεγί γύρω από το ταντούρι, μας αφηγείται μύθους και θρύλους των παλιών, μας δείχνει τον τρόπο που γίνονταν τα προξενιά και τόσα άλλα πράγματα. Ακόμη κι αν δεν είστε απόγονος προσφύγων, το κείμενο δε θα σας κάνει να βαρεθείτε στιγμή. Οι περιπέτειες και τα επεισόδια που περιγράφονται (άλλα αστεία, αλλά τραγικά) είναι άφθονα και καλογραμμένα και είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσετε το βιβλίο ως το τέλος. Επιπλέον οι φωτογραφίες που είναι διάσπαρτες θα σας δώσουν μια πληρέστερη εικόνα του ελληνισμού σε εκείνες τις περιοχές (στο εξώφυλλο είναι η φωτογραφία της μητέρας της συγγραφέως, Βιλελμίνης).
Πάνος Τουρλής