
Ζούμε πραγματικά γεγονότα, καθημερινές ιστορίες, πραγματικές συνωμοσίες. Ώστε ο Άνθιμος ήταν προδότης; Ώστε η Εκκλησία του Πάπα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παράδοση της Πόλης στον Οθωμανό ε; Πραγματικα είναι η μη ευρέως γνωστή ιστορία της Πόλης. Κι όλα αυτά γιατί ο Μεχμέτ έψαχνε τον άντρα-μοντέλο για τη ζωγραφιά που έπεσε τυχαία στα χέρια του; Έχουμε πάλι μια νέα Ελένη, έναν νέο τρωικό πόλεμο; Δε μου κάνει εντύπωση. Είμαι σιγουρος οτι σε πολλες περιπτωσεις η Ιστορια δεν ειναι αυτη που διδασκεται αλλα ζει κι αναπνεει μεσα απο τα σωζομενα αρχεια.
Ανατριχιαστικη λοιπον η περιπτωση του Ιακωβου Νοταρα που ευνουχιστηκε από τον ερωτευμενο μαζι του Μωαμεθ για να τον κρατησει κοντα του, δικο του. Και με μια εξυπνη κινηση η Γαληνοτατη Βενετια του τον πηρε μεσα απο τα χερια του. Για να συνεχισει στη Βενετια την επανενωση των διασπαρτων ανα την οικουμενη φυγαδων Ελληνων. Και με τη βοηθεια της τυπογραφιας (ναι, μιλαει για τον Γουτεμβεργιο) να ξαναδωσει την αιγλη του παρελθοντος και της ελληνικης γλωσσας ως συνεκτικο δεσμο των επαναπατριζομενων. Κι υστερα να κυνηγησει τον Ανθιμο και τον ιδιο τον Μωαμεθ για να τους θανατωσει. Ανθρωπινες πτυχες, λογικα γεγονοτα, εμεινα αρκετα ικανοποιημενος. Αν μη τι αλλο δε σε κουραζει σαν ιστορικο μυθιστορημα. Κι επιπλεον οι αποριες της γυναικας-αφηγητριας, αδερφης του Ιακωβου, ηταν τοσο αληθινες, που σε κανουν να συμπασχεις μαζι της και να ξαναζεις την εποχη της.
Πάνος Τουρλής