
Είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα της κυρίας Μηλιαρά και ειλικρινά δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω το κείμενό της. Ήμουν έτοιμος να εκφραστώ αρνητικά αλλά ο επίλογος μου έδωσε μια ιδέα: μήπως αυτό το κείμενο είναι μια μορφή ημερολογίου που έφτασε στα χέρια της και το τροποποίησε μυθιστορηματικά; Αν ναι, το επικροτώ. Δυστυχώς, κατά την ταπεινή μου άποψη, σαν κείμενο, αν δεν το αντιμετωπίσω σαν ημερολόγιο-ντοκουμέντο, θα σημειώσω πολλές ενστάσεις μου. Μονοδιάστατη αφήγηση, παράθεση γεγονότων χωρίς αγωνία ή κορυφώσεις, κανένας από τους χαρακτήρες δε με κέρδισε, εκτεταμένοι διάλογοι που με κούρασαν (καθόλου προφορικοί, αληθινοί, ζωηροί), πλοκή που μπόρεσα να την παρακολουθήσω έστω και ξεφυλλίζοντας το βιβλίο.
Αν όμως το αντιμετωπίσω ως ημερολόγιο μιας γυναίκας που κλήθηκε να ζήσει την πιο απίστευτη περιπέτεια της ζωής της, θα της βγάλω και το καπέλο. Θέλει τρομερή θέληση να περάσεις αυτές τις περιπέτειες, να είσαι κυνηγημένη από φασιστικό καθεστώς και να έχεις παγιδευτεί στην Ελλάδα, χιλιόμετρα μακριά από έναν σύζυγο που εγκατέλειψες εν μια νυκτί χωρίς εξήγηση, από δυο γονείς που δεν μπορούν να δεχτούν αυτήν την ανατροπή, από τον γιο σου και τη γυναίκα του που δεν ξέρεις πού βρίσκονται, αν είναι ζωντανοί ή όχι και να απαγορεύεται να έρθεις σε επαφή μαζί τους για να μην προδοθούν. Σα να μη φτάναν όλα αυτά, η καθημερινότητα είναι μες στο ψέμα και την αβεβαιότητα, περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που δεν ξέρεις αν θέλουν το καλό σου ή αν είναι όργανα του εχθρού, ανθρώπους που συμπαθείς και μετανιώνεις που ψεύδεσαι αλλά δεν εμπιστεύεσαι. Και παράλληλα να προσπαθείς να ηρεμήσεις και να καθησυχάσεις το εγγόνι σου, να του μιλάς για τους γονείς του για να μην τους ξεχάσει κλπ. Μεγάλη ψυχική δοκιμασία κι όμως η γυναίκα τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια.
Όπως και να έχει το Θέλω να σε τρομάξω είναι άλλη μια μαρτυρία των δύσκολων καταστάσεων που έζησε (και) η χώρα μας τη δεκαετία του 1940. Όχι κάτι ιδιαίτερο ή ξεχωριστό αλλά σαν περίπτωση αξίζει να ρίξετε μια ματιά.
Πάνος Τουρλής