
Η γραφή ρέει αβίαστα, χύνεται στις σελίδες αποκρυσταλλώνοντας μορφές ξεχασμένες απ’ τον χρόνο, όχι όμως κι απ’ τη μνήμη. Η συνοπτική μορφή του κειμένου δεν επιτρέπει την περαιτέρω διείσδυση στον ψυχισμό των χαρακτήρων, τα σχεδόν αποσπασματικά περιστατικά όμως είναι αρκετά για να εξοικειωθεί ο αναγνώστης με την καθημερινότητα της οικογένειας, για να γνωρίσει την αμαζόνα Ντούλα και να την ακολουθήσει ως το πρόωρο τέλος της ζωής της το 1940. Παραστατικοί διάλογοι, μεστές σκηνές, ορθά επιλεγμένα στιγμιότυπα από ζωές περασμένες, μελετημένη αναπαράσταση ηθών και εθίμων της εποχής και του τόπου, δύναμη και ενάργεια στην αφήγηση είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας γραφής που ένιωσα πως ασφυκτικά στη μορφή της νουβέλας κι εύχομαι σύντομα να εξαπλωθεί σε περισσότερες σελίδες.
«Η απαγωγή του μνηστήρος» είναι η ιστορία μιας γυναίκας διαφορετικής από τις άλλες, που τόλμησε να κάνει πράγματα ενάντια στην κοινωνική της θέση, με κίνητρο την αγάπη της, και έπραξε κάτι εντελώς ανήκουστο: να απαγάγει εκείνη τον γαμπρό αντί να την απαγάγει ο μέλλων σύζυγος! Η αδικία της βεντέτας εναλλάσσεται με τις δυσκολίες της προσαρμογής σε μια νέα ζωή, η χαρά του γάμου σβήνει με την είδηση ενός θανάτου, όλα κομμάτια αναπόσπαστα ενός αέναου κύκλου, όλα γραμμένα ζωηρά και στρωτά χάρη στην πένα της κυρίας Λιβιεράτου. Η νουβέλα αυτή είναι ένας μικρός φίλος που θα κρατήσει ευχάριστη παρέα στον αναγνώστη.
Πάνος Τουρλής