
Η κυρία Λίνα Μουσιώνη καταφέρνει με χιούμορ και βιωματικές καταστάσεις να πληροφορήσει τους μικρούς αναγνώστες για το τι σημαίνει να έρχεται ένα αδελφάκι στο σπίτι. Προς τιμήν της, δε χρησιμοποιεί ακραίες εξελίξεις ούτε παρουσιάζει έναν κακό χαρακτήρα, αντιθέτως μας δείχνει ένα κορίτσι που νοιάζεται και φροντίζει για την οικογένειά της, που θέλει να είναι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις της, να βοηθήσει τη μαμά στο μεγάλωμα του μωρού και να είναι μια μικρή κυρία στη συμπεριφορά της. Έτσι, όταν αυτό το ροδαλό, στρουμπουλό πλάσμα κατοικοεδρεύει στη ζωή όλων τους, η Δάφνη αρχίζει να νιώθει αδικημένη γιατί το μέγεθος της φροντίδας και της προσοχής που απαιτείται είναι μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόταν! Το τέλος της ιστορίας είναι πολύ τρυφερό και ανθρώπινο. Η εικονογράφηση της κυρίας Κατερίνας Βερούτσου μου παρουσίασε με ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ζωγραφίσει κάποιος το δωμάτιο της Δάφνης και ταυτόχρονα τον εσωτερικό της κόσμο, με τις φοβίες της, τις ανασφάλειές της και το άγχος της. Χρώματα παντού, ωραίες λεπτομέρειες που συγκροτούν τον ρεαλιστικό και τον ψυχικό κόσμο ενός παιδιού και ένα ζουμπουρλούδικο κοριτσάκι που είναι τόσο γλυκό!
Η «Δάφνη η Μονακριβούλα» είναι μια ανθρώπινη, αληθινή, καθημερινή ιστορία για μια κατάσταση που βιώνουν πολλά παιδιά κι η προσεκτική ματιά της συγγραφέως, μαζί με την άψογη εικαστική απεικόνιση της εικονογράφου, δείχνουν τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσουν οι μικροί αναγνώστες αυτές τις ευχάριστες κατά βάθος αλλαγές μες στην οικογένεια.
Πάνος Τουρλής