
Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε ή όχι. Δεν ξέρω ακόμη αν υπερτερούν μέσα μου τα θετικά ή τα αρνητικά στοιχεία του μυθιστορήματος. Είναι μοντέρνο, με σύγχρονη γλώσσα, διαρκείς ανατροπές και εκπλήξεις, υπέροχες περιγραφές για την Αντίπαρο και την Πάρο (ευφυές το inside joke για τον Στέλιο Δάινα, μιας και ο γνωστός ηθοποιός Στέλιος Μάινας κατάγεται όντως από την Αντίπαρο!) αλλά... αλλά τι; Φταίνε τα πολλά πρόσωπα; Φταίει ο ηθικός χαρακτήρας του αστυνόμου Αντρέα Ρούσσου, που κατά τόπους πομφολυγεί; Φταίει που η λύση του μυστηρίου βασίζεται σε άριστη γνώση της ψυχολογίας για να την εντοπίσει κανείς; Φταίει η μανία του πρωταγωνιστή εκεί που αφηγείται, αρκετά αποστασιοποιημένα ομολογώ, τα δρώμενα, αναλύει σε άκαιρες στιγμές και σε μεγάλη έκταση ιστορικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά εγκυκλοπαιδικά στοιχεία (π. χ. σε άλλη μία πορεία αντιεξουσιαστών στο κέντρο της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες, ο Ρούσσος επιχειρηματολογεί για τον πρώτο και μοναδικό διαμαρτυρόμενο της Ιστορίας, έναν αντρα που παρακολουθούσε στενά τον Περικλή); Δεν έχω καταλήξει ακόμη.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Ένα από τα πλεονεκτήματα της «προβληματικής» δημοκρατίας είναι ότι μπορείς να αγανακτείς με την εξουσία και να το δείχνεις χωρίς να χάνεις τη ζωή σου. Κι αυτό δεν είναι λίγο» (σελ. 38).
Πάνος Τουρλής