Ένα καλογραμμένο Άρλεκιν, με σκόρπια καλολογικά στοιχεία που συμπληρώνουν όμορφα την ιστορία. Το φθινόπωρο είναι μια εποχή ρομαντισμού και θλίψης που μπορεί να δώσει πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις. Η Μυρσίνη πηγαίνει στη Μακεδονία να τακτοποιήσει τις κληρονομικές διαφορές της, καθ' υπόδειξιν του αρραβωνιαστικού της, ο οποίος την πιέζει σε πολλά πράγματα και δεν την αφήνει ελεύθερη να εκφράσει τις σκέψεις της. Εκεί η Μυρσίνη νιώθει να αφυπνίζεται η έκτη της αίσθηση, ένα προαίσθημα που το είχε πνίξει γιατί την είχε τρομάξει αλλά τώρα κοντά στον τόπο καταγωγής της, τη βοηθά να τοποθετήσει τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση. Κι ερωτεύεται. Η γραφή σχεδόν προφορική, αδύναμη, με πολλή χρυσόσκονη και ζάχαρη άχνη, καλούς διαλόγους αλλά κάποια σημεία της πλοκής βοηθούν την κατάσταση. Δεν έχουμε μόνο τον έρωτα μιας αρραβωνιασμένης με έναν χήρο, που της αλλάζει ζωή και νοοτροπία αλλά κι έναν κακό άνθρωπο που επιβουλεύεται τη ζωή της. Οπότε ευτυχώς τα σαλιαρίσματα και η φλυαρία εναλλάσσονται με κάποιες (ελάχιστες για μένα) στιγμές αγωνίας. Τον ένοχο τον κατάλαβα από νωρίς, αν και κρατούσα επιφυλάξεις γιατί δεν ήξερα τι μπορεί να είχε στο μυαλό της η συγγραφέας (το προφανές είχε τελικά) και αν έχετε δει Λάμψη στα πρώτα της επεισόδια ή στα Ατίθασα Νιάτα τη Σίλα με τον Σκοτ θα καταλάβετε κι εσείς ποιος την κυνηγά αυτήν την ξενομερίτισσα!! Μην περιμένετε δυνατό τέλος ή σοβαρή λύση του μύθου, μονόλογος πλάνης και παράφορου έρωτα είναι αλλά έχε χάρη που τελειώνει το βιβλίο. Σε γενικές γραμμές ένα αξιοπρεπέστατο βιβλίο παραλίας που κάτι λέει παραπάνω από μια ερωτική ιστορία.
Πάνος Τουρλής
ΥΓ. Το βίντεο-κλιπ παρουσίασης του βιβλίου μη με πιέζετε να το σχολιάσω, σας παρακαλώ δε θα ήθελα!