Από μια συζήτηση που έκανα με τους φίλους bookcrossers κατάλαβα ότι οι απόψεις διίστανται. Άσε που με κόμπλαρε η κριτική μιας κοπέλας (που εκφράστηκε πολύ αισιόδοξα, σχεδόν λατρευτικά) για το βιβλίο και δεν μποώ να γράψω κακά λόγια (κι έχω πολλά) για αυτό το βιβλίο. Τέσπα. Λιτή και περιεκτική η γνώμη μου και δεν συνάδει με των άλλων. Πατάτα δεν μπορώ να το πω, καλό δείγμα υπερρεαλισμού και φαντασίας στη γραφή μπορώ να το πω. Θα έλεγα ότι με απογοήτευσε αλλά ένεκα το όνομα Ξανθούλης θα πω ότι ξέρει να χειρίζεται καλά τη γλώσσα με σωστές συνταιριάσεις επιθέτων και λέξεων. Ευτυχώς ξεφεύγει αρκετά (αν και η Κυψέλη και η δεκαετία του 1950 κάπου κάπου παρεισφρέουν) από τα πανομοιότυπα Θείος Τάκης και Πεθαμένο λικέρ και δε μιλά για αιμομικτικές σχέσεις. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι διάβασα για μια τρελή (ΟΚ την οδήγησε η μοναξιά της ψυχής της σε αυτά τα μονοπάτια) που δεν ξέρει τι της γίνεται, που εύχεται να πεθάνει η μάνα της, που καρφώνει τον γκόμενο...Ασυναρτησίες και ανεξήγητα πράγματα. Ωραίες οι μεταφορές, ωραίος ο συνειρμός της αναζήτησης του Άραβα (Ευτύχη στα ελληνικά, Μασούντ στα αραβικά) αλλά πωπω....Στενοχωρέθηκα πραγματικά που ο Ξανθούλης έχει γράψει κάτι τέτοιο.
Πάνος Τουρλής