Η Αχώ μένει μόνη σ’ ένα νησί και ζει σ’ ένα περίεργα διαρρυθμισμένο σπίτι ενώ η μόνη της επικοινωνία με τον κόσμο είναι ένας ψαράς που της φέρνει προμήθειες κάθε δύο εβδομάδες. Ποια είναι η σχέση αυτών των δύο ανθρώπων και τι κρύβει μέσα της αυτή η γυναίκα;
Η Μαριλένα Παππά στρέφεται στον χώρο του σουρεαλισμού, χαρίζοντάς μας μια διαφορετική νουβέλα γεμάτη υπερρεαλιστικές καταστάσεις και απρόσμενα φαντασιακά γεγονότα που σε κάποια σημεία δένουν με την πραγματικότητα. Οι πρώτες σελίδες με την καθημερινότητα της Αχούς στο απομονωμένο νησί ήταν γραμμένες με το γνωστό, αγαπημένο μου στυλ και ύφος. Μυστήριο καλύπτει την πραγματική σχέση της γυναίκας και του άντρα, οι λυρικές περιγραφές της φύσης γύρω από το σπίτι αλλά και το νησί αφθονούν, δωρικότητα κυριαρχεί στην περιγραφή των ίδιων καθημερινών κινήσεων.
Εντυπωσιακή είναι η ματιά της συγγραφέως απέναντι στα άψυχα. Πόσο διεξοδικά τα παρατηρεί και πόσο λυρικά περιγράφει όχι μόνο τα χαρακτηριστικά τους αλλά και την ψυχή τους! Για παράδειγμα: «Το ξέρει πως ένα τραπέζι είναι άψυχο, αλλά δεν παύει να αναρωτιέται πώς είναι κάποιος να πρέπει να στέκεται όρθιος για πάντα, για όλη του τη ζωή πάνω σε τέσσερα ξύλινα, άκαμπτα πόδια… Πώς υποδέχεται στις χαρακιές του τον χρόνο, τη σκόνη, τα ψίχουλα, τις λαδιές» (σελ. 8). Μοναξιά, θλίψη και ερημιά και πόση ησυχία! Εκκωφαντική ησυχία που λες και διαπερνά τις σελίδες και τυλίγει τον αναγνώστη! Χόρτασα όμορφες παρομοιώσεις και μεταφορές: «Κοίταξε το τραπεζομάντιλό της. Ο καφές είχε ξεραθεί, δημιουργώντας μια μεγάλη σκούρα λωρίδα πάνω του. Ένας βρόμικος δρόμος βίαζε την καθαρή βαμβακερή επιφάνεια» (σελ. 13).
Από ένα σημείο και μετά όμως ταξίδεψα στη σφαίρα της φαντασίας της συγγραφέως που, όσο κι αν αξίζει ως δείγμα σουρεαλισμού, δεν κατάφερε να μου φανερώσει πολλά από αυτά που ήθελε. Δεν παύω στιγμή να πιστεύω στις δυνατότητες και τις ικανότητες της Μαριλένας Παππά, απλώς στο νέο της κείμενο, μια πρωτότυπη και φρέσκια νουβέλα, δοκιμάστηκε κάπου όπου συνήθως εγώ δεν πατάω. Σίγουρα όμως όσοι αρέσκονται σε τέτοια κείμενα θα ταξιδέψουν με τη γραφή της και τα αισθήματα, με τους συμβολισμούς και τη δύναμη των εικόνων που ζωντανεύει με τέχνη και ταλέντο. «Το τελευταίο εμπόδιο» είναι ένα διαφορετικό κείμενο που με ταξίδεψε με σκαμπανεβάσματα αλλά άξιζε το κάθε λεπτό που του αφιέρωσα.
ΠάνοςΤουρλής