Ο κύριος Αδαμόπουλος εργάζεται σε μια εταιρεία χάλυβα, έχει μια τακτική ζωή, τον κολλητό του, τον Κώστα κι ένα σπίτι ποτισμένο σε άρωμα βανίλιας, γεμάτο με cd κλασικής μουσικής. Ένα αναπάντεχο ατύχημα σε συνάδελφο του χαρίζει μια καλύτερη θέση εργασίας και μια πανέμορφη βοηθό και γραμματέα. Τι θα συμβεί όμως στη ζωή του όταν αρχίσει να σκαλίζει η αστυνομία μια σειρά από άλυτες και αινιγματικές δολοφονίες; Τι μυστικά κρύβει το σπίτι με την κόκκινη πόρτα; Ποιος είναι πραγματικά ο κύριος Αδαμόπουλος;
Πρόκειται για ένα πανέξυπνο, καλογραμμένο και ευρηματικό αστυνομικό μυθιστόρημα, πολυεπίπεδο, ανατρεπτικό και γεμάτο μικρά και μεγάλα σκοτεινά μυστικά. Γρήγορο, λιτό και περιεκτικό, σκορπάει αναπάντητα ερωτηματικά, φωτίζει τα γεγονότα όπως θέλει ο συγγραφέας και ζωντανεύει ενδιαφέροντες ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Ο κύριος Αδαμόπουλος και ο Κώστας είναι ένα ιδιαίτερο και αβανταδόρικο ντουέτο που κινείται παράλληλα με μια σειρά από ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Ο τρόπος που αλληλεπιδρούν και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον είναι άριστα σκηνοθετημένος και απόλυτα ρεαλιστικός. Η ψυχοσύνθεση του κυρίου Αδαμόπουλου είναι υποδειγματική και βοηθάει πολύ τις εξελίξεις. Η αλήθεια είναι πως από την αρχή κατάλαβα τι πραγματικά συμβαίνει, η γραφή όμως και οι κινηματογραφικές σχεδόν σκηνές δε με άφησαν να βαρεθώ στιγμή ενώ η εξέλιξη της πλοκής, όταν ξέφυγε αρκετά από ό,τι πεπατημένο θα μπορούσε να επιφέρει ένας τέτοιος πολύπλοκος δεσμός, απογείωσε το κείμενο και του χάρισε μια φρέσκια, διαφορετική ματιά. Ένιωσα σα να πέρασα από την άλλη μεριά ενός καθρέφτη και να έβλεπα τα γεγονότα κάτω από εντελώς διαφορετικό πρίσμα! Ο συγγραφέας στρέφει επιδέξια την προσοχή του αναγνώστη σε συγκεκριμένα μονοπάτια, μόνο και μόνο για να τα τινάξει όλα ευλογοφανώς και απόλυτα δικαιολογημένα από ένα αναπάντεχο σημείο και μετά. Από κεφάλαιο σε κεφάλαιο γνώριζα όλο και περισσότερο τους πρωταγωνιστές και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, επαινούσα κάθε τρόπο καταγραφής της σχέσης Αδαμόπουλου και Κώστα, σταδιακά όμως διαπίστωσα πως δεν το παιχνίδι του συγγραφέα δεν αποτελεί και τη λύση των φόνων, μιας και οι υποθέσεις που έχει πεισμώσει να επιλύσει ο επιθεωρητής Χαριτάκος κρύβουν αναπάντεχες εκπλήξεις!
Ομολογώ πως ο εσωστρεφής και μοναχικός κύριος Αδαμόπουλος με συγκίνησε και με προβλημάτισε, μιας και η κατάστασή του είναι απότοκη παιδικών τραυμάτων. Ο συγγραφέας με πολλή αγάπη έσκυψε από πάνω του και τον ζωντάνεψε, τον γέμισε λάθη αλλά και προτερήματα, δημιούργησε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με επαναλαμβανόμενες συνήθειες, μανία καθαριότητας και ευταξίας, απώθηση κοινωνικοποίησης και φανατική αγάπη για το άρωμα βανίλιας. Τα παιδικά του χρόνια και οι οικογενειακές του εμπειρίες είναι ταιριαστά συνυφασμένα με τις σημερινές του πράξεις ενώ ο Κώστας είναι πάντα δίπλα του. Στον ρεαλισμό βοηθάει και η καταγραφή της σωστής οργάνωσης της εταιρείας χάλυβα στην οποία δουλεύει ο κύριος Αδαμόπουλος, μιας και οι συναδελφικές σχέσεις, οι προσωπικές βλέψεις για μια προαγωγή, η ζήλια κάποιων αδύναμων χαρακτήρων και ο φθόνος κάποιων πιο δυνατών συγκροτούν ένα εργασιακό περιβάλλον με ασφυκτική ατμόσφαιρα, άγχος όταν τα οικονομικά δεν πάνε καλά κι ένα μεγάλο αφεντικό να λύνει και να δένει.
Ο επιθεωρητής Ιάσονας Χαριτάκος, που μετατίθεται στο Τμήμα 
Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας λόγω συνταξιοδότησης του προηγούμενου, και ο αστυνόμος Λάνδρου, με αφορμή ένα καμένο κτήριο μ’ ένα καρβουνιασμένο πτώμα, αρχίζουν να ξετυλίγουν έναν μίτο όλο κόμπους και εμπόδια. Ταυτόχρονα με τη σχεδόν αυτιστική συμπεριφορά του κυρίου Αδαμόπουλου καταγράφεται κι η αγωνιώδης προσπάθεια ενός ευσυνείδητου αστυνομικού όπως ο Χαριτάκος να λύσει μια υπόθεση, να τοποθετήσει σωστά τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους κομμάτια ενός παζλ και να φέρει τον ένοχο στη δικαιοσύνη. Τι θα συμβεί όμως όταν κάτι από το παρελθόν δένεται με το σήμερα, όταν αποσπασματικές πληροφορίες απαιτούν τη σωστή τους σειρά κι όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, αρκετά εύκολη και ομαλή για να είναι αληθινή;
Το τέλος του μυθιστορήματος είναι ανατρεπτικό, δίκαιο και ισορροπημένο, με άφησε με κομμένη ανάσα και μου έδειξε πως δε χρειάζεται να γεμίζεις σελίδες επί σελίδων για να κρατήσεις τον αναγνώστη. Αρκεί ένα πυκνό story, μια πολυεπίπεδη πλοκή, μερικοί ξεκάθαροι, οικείοι και πολυδιάστατοι χαρακτήρες και μια λογική ακολουθία που κάποια στιγμή θα ανατραπεί κι έτσι θ’ αυξηθεί η ένταση και ο ρυθμός ανάγνωσης. «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» είναι ένα δυνατό, γρήγορο και ανατρεπτικό αστυνομικό βιβλίο, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που αναζητάει κάποιος σε αυτό το είδος αρμονικά ισορροπημένα και σωστά τοποθετημένα. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο έπαιξε με το μυαλό μου η έξυπνη παράθεση της πλοκής!
Πάνος Τουρλής