Το μυστικό της τελευταίας σελίδας

του Νίκου Χρυσού

Κρίμα που ένα τόσο λεπτομερές και ευφυές βιβλιολογικό βιβλίο να είναι γραμμένο κατ\' αυτόν τον τρόπο. Αργό, μπερδεμένο, αργεί να μπει στην ουσία της ιστορίας, αναδρομές στο παρελθόν που κάνουν τα πράγματα χειρότερα, ένα μπλέξιμο! Κρίμα, γιατί λάτρεψα τις επιμέρους πληροφορίες που ρουφούσα κι ήταν αυτές που με κράτησαν: οι περιγραφές των χαρακτήρων (συλλέκτης, βιβλιοπώλης, παλαιοβιβλιοπώλης, έμπορος), οι ιστορίες από το Δημοπρατήριο (Γιουσουρούμ), τα βιβλιογραφικά στοιχεία σπάνιων εκδόσεων (Γκοβόστης, Δίφρος, Ελευθερουδάκης, Αετός, Μάισνερ και Καργαδούρης) που τα συναντώ συνέχεια στη δουλειά μου και τώρα τα είδα πιο τρισδιάστατα, τα τοποθέτησα στο χώρο και το χρόνο τους. Μεγάλη έμφαση στην ποίηση (και μιλάμε για Σινόπουλο και Σαραντάρη, όχι μόνο Παλαμά, Ελύτη κλπ.), πολύ καλή η ψυχολόγηση του συγγραφέα και του ποιητή (ποιος γράφει και γιατί, ποιον ενδιαφέρει και γιατί, σε πόσα αντίτυπα και τι αποφέρουν), πολύ όμορφα και άφθονα στοιχεία τέτοιου είδους. Ομολογώ ότι σταμάτησα λίγες σελίδες πριν το τέλος, ειλικρινά δεν άντεξα άλλο! Μάλλον έδωσα αλλού την έμφαση και έχασα το νόημα της ιστορίας αλλά δε νομίζω να έχασα και κάτι αξιόλογο, ούτε κατάλαβα ποιος σχημάτισε την ομάδα Λοστ Λο, ούτε γιατί, ούτε τι προσέφεραν στη γραμματεία μας ούτε τίποτα. Κρίμα, γιατί το περιεχόμενο θα ήταν πολύτιμο αν ήταν γραμμένο αλλιώς!

Πάνος Τουρλής