Ένας άντρας πίνει τον καφέ του στην πλατεία Αριστοτέλους τη μια στιγμή και την άλλη, μετά από επίθεση που δέχεται, με τη βοήθεια ενός μυστηριώδους άντρα τρέχει να ξεφύγει από τους διώκτες του χωρίς να θυμάται τίποτα από το παρελθόν του! Ποιοι είναι οι Ευγενείς Άγριοι και οι Γκρίζες Αράχνες; Σε τι διαφέρουν; Πόσο κινδυνεύει η ανθρωπότητα και κυρίως η Θεσσαλονίκη, που αποτελεί τον στόχο για μια πρόβα τζενεράλε κατά του ανθρώπινου είδους; Ποιος ο ρόλος του μυστηριώδους άντρα και με ποιον είναι; Θα ανακαλύψει την ταυτότητά του και θα εκτελέσει τον ρόλο του ή οι σκοτεινές δυνάμεις θα τον προλάβουν;
Πρόκειται για την αρχή μιας σειράς περιπετειών με άξονα την τρομοκρατία και τις συνέπειές της στον κόσμο, με ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις κι ένα διαρκές παιχνίδι μυστικών και αποκαλύψεων. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση γεμίζει ερωτηματικά τον αναγνώστη, μιας και τα στοιχεία της ταυτότητας του πρωταγωνιστή αποκαλύπτονται σταδιακά σε μια συναρπαστική αλληλουχία γεγονότων! Η Θεσσαλονίκη γίνεται στόχος βομβιστικών επιθέσεων και οι δρόμοι της, οι περιοχές της, τα μαγαζιά της περιγράφονται με γλαφυρότητα και ρεαλισμό. Η πλοκή κορυφώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ένα μεγάλο μυστικό έρχεται να ανατρέψει τις ευαίσθητες ισορροπίες. Το «Σκοτεινό πέπλο» δε σκεπάζει μόνο τη συμπρωτεύουσα ως απειλή αλλά και το μυαλό του πρωταγωνιστή που δε θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή του κι αγωνίζεται να ταιριάξει μεταξύ τους φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια.
Όπως σχεδόν σε όλες τις περιπέτειες, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει εμβάθυνση στους χαρακτήρες και ίσως κάποια γεγονότα να φανούν υπερβολικά συμπτωματικά ή να δημιουργείται η αίσθηση πως υπάρχουν κενά, όπως παρατήρησα και το γεγονός πως μιας σειρά από μικρές γκάφες ή αστοχίες του πρωταγωνιστή που του τις επισημαίνουν οι συνομιλητές και συνεργάτες του, κάτι που δεν πιστεύω πως θα γίνονταν από κάποιον σαν αυτόν, μιας και το DNA προδικάζει κάποιες αυτοματοποιημένες κινήσεις και σκέψεις. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως πρόκειται για ένα καθαρά ελληνικό μυθιστόρημα του είδους, από τα ελάχιστα μέχρι στιγμής που υπάρχουν, και πως η προσπάθεια είναι αρκετά αξιέπαινη. Ναι, μπορεί να γίνει τρομοκρατική επίθεση στην Ελλάδα, ναι, μπορεί να υπάρξουν κινητήριοι μοχλοί σαν αυτοί που περιγράφονται στο παρόν βιβλίο κι επομένως επικροτώ με χαρά αυτήν την προσπάθεια. Με την περιπέτεια να ολοκληρώνεται σχεδόν στο τέλος του μυθιστορήματος και με το επόμενο βιβλίο, την «Εξιλέωση», να με περιμένει με διπλάσιο αριθμό σελίδων, ανυπομονώ να δω τι άλλο έχει στο μυαλό του ο ευφάνταστος Γιώργος Δάμτσιος για τη συνέχεια.
Η προσπάθεια του συγγραφέα, αν όχι για βαθύτερη μελέτη της τρομοκρατίας, τουλάχιστον για επικέντρωση της προσοχής του κόσμου σε αυτήν και τις συνέπειές της, φαίνεται κι από το ακόλουθο χωρίο: «Εγώ έβλεπα ήδη ξεκάθαρα ότι αν γίνονταν τριάντα ή και περισσότερες ταυτόχρονες εκρήξεις στον κόσμο, παρόμοιας λογικής η κατάσταση θα ξέφευγε εντελώς. Διότι μέσα σ’ αυτές θα υπήρχαν και Ρώσοι που θα πέθαιναν στην Αμερική, Κινέζοι στη Ρωσία ή Αμερικανοί στη Βόρεια Κορέα. Και σίγουρα κάποιος ηγέτης από αυτά τα κράτη θα το έβλεπε διαφορετικά όλο αυτό και θα εκτόξευε τα πυρηνικά του στον μισητό του εχθρό, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αντίποινα» (σελ. 216). Τέλος, δεν μπόρεσα να κρύψω ένα χαμόγελο για τον φόρο τιμής σε Ευαγγελία Παπανίκου, Μαρία Ζαχαράκη και Μάριο Δημητριάδη, όλοι γνωστοί συγγραφείς του ελληνικού φανταστικού, με τους οποίους ο συγγραφέας έχει συνεργαστεί.
Το «Σκοτεινό πέπλο» είναι μια αξιόλογη προσπάθεια ελληνικής περιπέτειας και η αρχή μιας συναρπαστικής σειράς γύρω από την αιώνια διαμάχη του καλού και του κακού, μιας σειράς με απανωτές ανατροπές, κινηματογραφικές σκηνές, ρεαλισμό και ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.
Πάνος Τουρλής