Σκιές στο χρόνο

Μαρίας Κωνσταντούρου

Ξεκινάει ανάλαφρα και μονοδιάστατα. Δυο κολλητές και πώς μεγαλώνουν. Μετά η πρωταγωνίστρια μας περιγράφει τον γάμο της με έναν σχιζοφρενή, έναν άντρα που της φέρεται άσχημα και βάναυσα. Κάνει μαζί του 2 παιδιά αλά δεν μπορεί να φύγει. Τη δέρνει, την προσβάλει και μετά τη γεμίζει χάδια και φιλιά. Η γυναίκα έχει κλειστεί στον εαυτό της, καταφεύγει στα χάπια, ζει μια κόλαση. Αλλά δεν μπορεί να φύγει. Ακόμη και κινήσεις που κάνει προς οργανώσεις που τη βοήθούν τάχατες μας εξηγεί ότι δεν βοηθούν και απόλυτα. Λέω οκ δεν μου προσφέρει κάτι σαν βιβλίο αλλά η συγγραφέας έχει κάτι να μας πει, γράφει για να βοηθήσει και να εμψυχώσει άλλες γυναίκες που ζουν τέτοια δράματα (και δυστυχώς είναι πολλές). Αλλά ξαφνικά έχουμε μια ανατροπή, ναι φέυγει από το σπίτι, γράφει βιβλίο, αρχίζει να χτίζει τη ζωή της από την αρχή κι όλα καλά κι όλα ωραία. Πολύ απότομο και καθόλου πραγματικό. Και ο άντρας της δεν \"τιμωρείται\" με κανέναν τρόπο. Θα το προτιμούσα σαν δοκίμιο με λογοτεχνική χροιά γιατί έτσι σαν στόρι και πλοκή και γραφή δεν βοηθάει καθόλου. Λίγο ανεδαφικό, κρίμα γιατί είχε τον τρόπο του να σε κρατήσει.

Κρατάω τον επίλογο: \"Το παρελθόν μας, με όλες τις απογοητεύσεις που μπορει να κουβαλάει, μοιάζει σαν σκιά στο χρόνο που μας έχει δοθεί σε τούτη τη ζωή. Όλα εξαρτώνται από τη γωνία από την οποία ο καθένας μας βλέπει τον ήλιο. Αν τον κοιτάζουμε κατάματα, οι σκιές μένουν πίσω και δε γίνονται τροχοπέδη στην πορεία μας. Αν διαλέξουμε να τον κοιτάμε λοξά, οι σκοτεινές σκιές μπαίνουν μπροστά μας και μας φράζουν τον δρόμο προς την ευτυχία\".

Πάνος Τουρλής