Πρωταγωνιστής ένας κοντραμπασίστας ή μάλλον ένα κοντραμπάσο. Ένας μονόπρακτος μονόλογος ή μάλλον ένα έργο για σόλο κοντραμπάσο. Ακαλαίσθητο, κακόμορφο, αηδιαστικό ακόμη και στο παίξιμο, το κοντραμπάσο δεν θα μπορούσε να λείπει από μια συμφωνία του Σούμπερτ ή την τελευταία πράξη του Ριγκολέτο. Η απουσία του θα απορύθμιζε την ορχήστρα. Μοιάζει μ? εκείνους τους ανθρώπους, τους μη προνομιούχους, χωρίς ιδιαίτερα χαρίσματα που είναι παρόλα αυτά αναντικατάστατοι για να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας. Κι όμως το κοντραμπάσο είναι μια αφορμή για να δηλώσει ο Ζίσκιντ πως η μουσική είναι πανανθρώπινη, «δηλ. πέρα ή πάνω από την καθαρά φυσική ύπαρξη, υπεράνω της εποχής, της ιστορίας και της πολιτικής, πέρα από τον πλούτο και την φτώχεια, από τη ζωή και τον θάνατο. Η μουσική είναι αιώνια».
Νίκος Ταγκούλης
(αναδημοσίευση από το περιοδικό Καλειδοσκόπιο)