Ένα πολύ καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, με μια Θεσσαλονίκη αγνώριστη, με μια πόλη με κόσμο και υπόκοσμο. Ο Λέων ξαναμεταμφιέζεται κι ανακατεύεται με το λαό για να πιάσει τον παλμό του πληθυσμού. Ανατρεπτικότατος ο ρόλος που μασκαρεύτηκε αυτήν τη φορά. Σαν να αρχίζει να αποκτά κάποια εξατομικευμένα χαρακτηριστικά κι αρχίζει να γίνεται πιο ανθρώπινος. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια, θα το ευχαριστηθώ πολύ. Άμα διαβάζεις και τα δυο βιβλία μονοκοπανιά ίσως βαρεθείς αλλά το καθένα χωριστά είναι εύπεπτο, ανατρεπτικό κι αγωνιώδες, χωρίς να είναι απαραίτητο να τα διαβάσεις με τη χρονολογική τους σειρά (εγώ είμαι τελειομανής). Σε αυτό το βιβλίο ο Λέων αναλαμβάνει τις δικαστικές εξουσίες και φέρνει στο φως μια μεγάλη απάτη με ιδιωτικές περιουσίες που παραχωρήθηκαν σε μοναστήρια κι απο κει θα έρχονταν στα χέρια του ενόχου, που αναγκάζεται να καταφύγει σε φόνους για να κλείσει τα στόματα των μαρτύρων. Έντονα ανακατεμένη η Εκκλησία, κάτι που φέρνει σε δύσκολη θέση τον Αρχιεπίσκοπο. Για άλλη μια φορά η καθημερινότητα και τα λόγια των ηρώων του βιβλίου σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Και ανάμεσα στους ήρωες του βιβλίου, η Κασσία, η μετέπειτα γνωστή ως Κασσιανή. Κάλλιστα θα μπορούσε ο συγγραφέας να εξαργυρώσει την επιτυχία του 1ου βιβλίου με κάτι πρόχειρο και φτηνό. Ευτυχώς ο Χάλκινος οφθαλμός είναι εξίσου καλός και αγωνιώδης και τολμώ να πω ότι προχωράει και την ψυχοσύνθεση του Λέοντα ένα βήμα πιο πέρα, δεν τον αφήνει μονοδιάστατο. Γνωρίζει τον έρωτα στα χέρια μιας ξένης (η οποία φυσικά τον εγκαταλείπει γιατί δεν μπορεί να δεσμευτεί με τίποτα απέναντι σε κανέναν και τίποτα) και δε διστάζει να πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του και να τιμωρήσει με τον δικό του τρόπο έναν από τους ενόχους. Ανακαλύψτε το, αξίζει.
Πάνος Τουρλής