Ένα κλασικό whodunit, πολύ ωραία δοσμένο στη σημερινή εποχή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα νησί που υπάρχει μόνο στη φαντασία της συγγραφέως, αν και δε θα με χάλαγε να υπήρχε όντως, μιας και οι κάτοικοί του είναι μόνο όσοι γεννήθηκαν εκεί, τα μηχανοκίνητα απαγορεύονται, τα εφόδια και οι προμήθειες έρχονται από τη στεριά με λεμβούχο κι όλα τα φωτίζει ο φάρος του νησιού. Η συγγραφέας αποδίδει με πολύ καλό τρόπο νοοτροπίες, συναισθήματα, χαρακτήρες, ατμόσφαιρα. Νομίζεις ότι διαβάζεις ασαφή και κουραστική προανακριτική δικογραφία αλλά σιγά σιγά ο μύθος σε τυλίγει με την άχλη του, τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους και καταλαβαίνεις επιτέλους ξεκάθαρα τι σε τυραννάει από την πρώτη σχεδόν σελίδα ως προς την ταυτότητα του υπόπτου. Οι χαρακτήρες παίζουν σκραμπλ, πίνουν τσάι, κουτσομπολεύουν, έχουν αμαρτωλά μυστικά, ξέρει ο ένας τις συνήθειες του άλλου, είναι ψυχοπονιάρηδες, ένας όμως δεν αγαπάει και τόσο τους συγκατοίκους του. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για τους φανατικούς της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Δείχνει Αγκάθα Κρίστι αλλά δεν την κοπιάρει, η συγγραφέας έχει δικό της, ξεκάθαρο και σαφές στυλ που σε παρασύρει!Καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό όμως η μετάφραση με ξένισε σε πολλά σημεία. Πολλά πράγματα δε μεταφράστηκαν σωστά και ειδικά αυτή η λέξη κότατζ που επαναλαμβάνεται. Μα καλά δεν μπορούσε να αποδοθεί ως εξοχικό, υποστατικό, οίκημα, σπίτι, κάτι; Κατά τα άλλα δεν έχω άλλες αντιρρήσεις!
Πάνος Τουρλής